χαμουρεύοντας ένα Χριστουγεννιάτικο Trin-Rob-Ex (το review είναι από το αρχείο μου)
OUS MAY 09
δεν έζησε και πολλά χρόνια το λεγάμενο, μόλις οχτώ
θα μου πεις υπάρχουν και χειρότερα, το Robusto T επέζησε μόνο τέσσερα (2009-2012)
στην καριέρα του έχει πάρει αμέτρητα βραβεία
διεκδικώντας μέχρι και τον επίζηλο τίτλο του χειρότερου (αρχι-premium) κουβανέζικου
έχοντας στο τσεπάκι χρυσά μετάλλια και εύφημες μνείες σε ευγενείς αγώνες
όπως για την ανάδειξη της πιο ακριβής μπουρούχας, του πιο ασύμφορου vfm κλπ.
στο pre δεν βγάζει σχεδόν τίποτα, λίγο ξερό χορταράκι μόνο και μια απαλή tobacco αίσθηση
κι οι πρώτες του τζούρες είναι σε ένα διαιτητικό extra mild mood
με ζάχαρη να καίγεται συνοδεία από ασθενικά ψήγματα μιας ντροπαλής σοκολάτας
η ζάχαρη συνεχίζει να καίγεται για αρκετό διάστημα και να μυρίζει ωραία, ώσπου…
εκεί που είμαι έτοιμος να αποδεχτώ με στωική διάθεση
την άχαρη και αμετάκλητα καταδικασμένη νομοτέλεια της αυτού μετριότητας του
βγάζει κεντρί ο διάολος και με κεντρώνει…
με αρχίζει στο χαμούρεμα με υπαινιγμούς, αναστεναγμούς και υποσχέσεις
από κάτι θεσπέσια ωραίο που είναι δικέ μου στο ψήσιμο, τάζοντας ξεσαλώματα και συντριβανάτους οργασμούς
αλλά που προς το παρόν μένει σε ψαχουλέματα, θωπείες, χουφτώματα και λάγνες ματιές
κανονικό cigar porn…
η γκομενίτσα που ελέω παρελθόντος εθεωρείτο ψόφια ταράζει τα ύδατα, με έχει ανάψει και με τρελαίνει
με καραμελίτσα-γλειφιτζούρι σε σλουρπ μότο, τσικολάτα που είχανε επικάλυμμα τα παλιά παγωτά ΕΒΓΑ
μια φευγάτη νότα περγαμόντο - ίσα για μια λούπα - και μετά εξαφανιαζόλ
συνάμα με κάτι γλυκά floral περίεργα, παρέα με ξύλα ζαχαροπλαστικής (?!!) και κάτι πιπέρια όχι ακριβώς πιπέρια…
έλα Rob Extra στον τόπο σου κι αέρας στα πανιά σου
κι έχω ανάψει δικέ μου, rob-α έγινα από την αναμονή, αλλά η ώρα περνάει
πολύ ρομαντισμός και ποίηση και λεπτά νοήματα, κι από φίκι-φίκι δεν...
και περιμένω, περιμένω, περιμένω, τσιγάρο αναμμένο…
εις μάτην όμως, όσο κι αν ρουφάω, δεν έρχεται η λύτρωση
να μου πετάξει στη μούρη την υπεράνω αλαζονεία ενός πούρου που τα ρίχνει χύμα
πατώντας στο λαιμό το ξενέρωτο «αχ» μιας μετριότητας που δε θα γίνει ποτέ σταρ
ώσπου στο τέλος, του κάνω μια λαβή που υποδηλώνει παλιοχαρακτήρα
σύμφωνα με την υπό καπτα-Tommi υποβληθείσα κλίμακα του «τρόπου που το κρατάμε»
υποδηλώνοντας εμμέσως-πλην σαφώς, κάτι του στυλ: «δε μας χ€ζ€ις ρε Νταλάρα!»
για να πω την αμαρτία μου πάντως
ομολογώ πως όσο κι αν με παίδεψε και μου τσιτάρισε τα νεύρα, το φχαριστήθηκα ρε μάγκες το νταραβέρι
μετά παρρησίας ακατακρίτως τολμάν επικαλείσθαι, πως είχε και το ζουμί της η περιπετειούλα
και ανεβοκατεβάσματα ερωτο-κυκλοθυμικά από το ζενίθ στο ναδίρ και τανάπαλιν
έστω κι αν στο τέλος δεν συνετελέσθη πράξις
ναι, είχε ταξίδι αυτό το πούρο, και χρόνια μας πολλά…