Romeo y Julieta Churchill Reserva Cosecha 2008

[Τάκης]

(το review είναι από το αρχείο μου, το πούρο καπνίστηκε το 2013)

Julieta No.2 178 x 47
Numbered Black lacquered Boîte Nature Box of 20 cigars (5,000 made)
κυκλοφορία του 2012 που βγήκε αρχές του 2013

το churchill του ρωμαίου και της ιουλιέτας πάντα μου άρεσε
ίσως επειδή ήταν το πρώτο πούρο που κάπνισα πριν πολλά-πολλά χρόνια
κι αυτό, δημιούργησε έναν ισχυρό προσωπικό δεσμό μεταξύ μας
ο βασικός λόγος όμως είναι, ότι πρόκειται, τουλάχιστον μέχρι πρότινος
για ένα εξαιρετικό πούρο, με πολλά χαρίσματα και «κλασική ομορφιά»

ανέκαθεν ήταν, μία ξεχωριστή και ιδιότυπη αβάνα
με ολότελα δική της προσωπικότητα, που ή την αγαπάς, ή τη μισείς
(κανείς δεν υπολήπτεται άλλωστε τις μετριότητες)

μιλάω κι αναφέρομαι, στην «προηγούμενη εποχή» του πούρου
συγκεκριμένα, για την τουλάχιστον πριν το 2008 παραγωγή του, τη στολισμένη με το μονό χρυσό δαχτυλίδι
διότι μετά, το πούρο «άλλαξε», και μεταμορφώθηκε σε κάτι «άλλο»
όπως και κάμποσα, από το βαρύ χαρτοφυλάκιο των habanos
εκείνη την εποχή, ή πιο πριν, σχεδόν από τις αρχές της δεκαετίας του ‘00
λ.χ. Monte 2, Magnum 46, Epicure 2, Bolivar Belicosos Finos κ.α.

όταν ανακοινώθηκε λοιπόν η παραγωγή του σε reserva
είχα εξ αρχής τη λαχτάρα, αλλά και την απορία, με ποια συνταγή θα γινόταν το μπλεντάρισμα
και τι πιάτο τελικά θα μας σερβίριζαν οι φίλοι κουβανοί…

πρόκειται για cosecha 2008
με καπνά τεσσάρων ετών όμως, αντί για πέντε, των προηγούμενων δύο reservas
το οποίο, αν και παρουσιάστηκε στο φεστιβάλ για κυκλοφορία του 2012
ως συνήθως, βγήκε αργότερα, τους πρώτους μήνες του ‘13
σε 5.000 αριθμημένα και λακαρισμένα 20άρια κουτιά

η πουράκλα, έχει ερωτιάρικη και όμορφη εμφάνιση
με wrapper στο γλυκό καφέ, λαδερό, αριστοκρατικό
το πόδι και το κομμένο κεφάλι έχουν ξυλώδεις μυρουδιές
μαζί με μια φρουτώδη αίσθηση φλούδας κόκκινου μήλου

οι πρώτες νότες είναι γλυκές, με έντονες floral σημειώσεις
σε μια απόλυτη ισορροπία με το ξυλώδες του καμβά
κι αμέσως, λίγο μετά, μόλις κάτσει η αρχική ανακατωσούρα που δίνει η φλόγα
αρχίζουν να εμφανίζονται, να παίζουν και να χορεύουν, οι Σαλώμες με τα πέπλα τους

σοκολάτα και δέρμα και άφθονη βανίλια, και μαυροκέρασα και πραλίνες
τα γήινα των romeo ανακατεμένα μαστορικά με χίλιες και μία λιχουδιές
ψημένες, καβουρδισμένες, ώριμες, νοστιμότατες

η αίσθηση του καπνού είναι πλούσια και κρεμμώδης
το σώμα, ισχυρό και γεμάτο, και συνάμα αέρινο, σχεδόν αφρός
ένα super complex κάπνισμα, εκπληκτικά «εύκολο», που ανάβει όλα τα λαμπάκια
στην πεινασμένη για πολλαπλούς οργασμούς libido του aficionado που το γλεντάει
και βάζει δικέ μου, βάζει, και δίνει και κεντάει συνέχεια
(τελικά, αυτό το churchill, φέρνει λίγο σ’ εκείνα τα παλιά, με τα καινούργια δε μοιάζει όμως)

στο τελευταίο τρίτο, η δύναμη αποκτά μια άρια, primitive καθαρότητα
με ένα μαγικό άγγιγμα επταμύριστων μπαχαρικών
χάνοντας κάτι από την πολυπλοκότητα και τα θέλγητρα των μυστικών πέπλων
αλλά, δίνοντας έτσι, το πρέπον τέλος σ' άλλο ένα τέλειο κουβανέζικο παραμύθι

που κράτησε κάπου εκεί, λίγο παραπάνω από μια ώρα, μια αιωνιότητα δηλαδή
προσφέροντας γενναιόδωρα όλες τις pleasures of the harbor
σε κάθε ταξιδιάρη και γαλαζοκαπνισμένο ναύτη που ψάχνει το ιδανικό λιμάνι
όλα και τα πάντα δηλαδή, ό,τι μπορεί κανείς να βρει, σε ένα κλασικό πούρο

ναι, όταν οι κουβανοί «θέλουν», αγγίζουν κορυφές, σύννεφα, ουρανούς κι αστέρια
κι όλα τ’ άλλα, είναι μπουχός, και ashes to ashes…