Quintero Brevas

[Nikolaros]

Τελείωσα μόλις το 3ο μου από χαρτόκουτα DIC 19. Το χαρτόκουτο είναι ασόβαρο, το ασημόχαρτο όμως το οποίο τυλίγει τα πούρα έχει πλάκα και vintage αισθητική. Eυχάριστη επίσης νότα το βελτιωμένο και embossed δαχτυλίδι, πολύ καλύτερo από εκείνο των παλαιών Quintero.
Και τα 3 τραβούσαν πολύ δύσκολα στο κρύο τράβηγμα και χρειάστηκαν αρκετό μασαζ για να ανοίξουν κάπως, μασαζ που συνεχιζόταν και κατά το κάπνισμα. Στο pre το πόδι βγάζει όμορφο άρωμα γλυκού κέδρου. Μέχρι και λίγο πρίν πέσει η πρώτη στάχτη τα βρήκα μάλλον άγευστα και σχετικά αδιάφορα, με μοναδική αίσθηση εκείνη μιας spicy αλμύρας, από εκεί και μετά όμως τα πούρα απέκτησαν κάποιον χαρακτήρα και έβγαλαν μπροστά ήπιο ζεστό δέρμα και σοκολάτα, με μια πολύ ευχάριστη και μη λιγοτική αλλά ευγενική γλύκα στο φόντο. Το άρωμα στον χώρο στο δεύτερο μέρος ήταν ιδιαιτέρως ευχάριστο, με την όλη κατάσταση να μου θυμίζει κάπως τα τουμπάτα Upmann που λατρεύω. Στο φινάλε τα πούρα βάρυναν αισθητά χωρίς όμως να καταλήξουν δυσάρεστα. Το αρκετά όμορφο και ενδιαφέρον μέρος τους ήταν το 2ο.
Τα βρήκα μεσαία και κάπως προς την ελαφριά πλευρά, και συνολικά αρκετά ευχάριστα για την τιμή τους. Δεν γνωρίζω αν και πως παλαιώνουν.
Αν παρουσιάζουν μια σχετική σταθερότητα θα τα έλεγα ανώτερα από ένα μέσο JLP, η γεύση τους, η ποιότητα κατασκευής και η αίσθηση τους στο χέρι είναι σαφώς ανώτερη εκείνης ενός μέσου JLP. Αρχικά, λόγω τιμής, φοβόμουν οτι θα έφερναν εκείνον τον συνδυασμό χλωρο-χορτίλας και βενζινιάς που τα JLP συχνά βγάζουν ή θα θύμιζαν παρεμφερή ζιζάνια και ζιζανιοκτόνα που φέρνουν αναγούλα αλλά όχι, ευτυχώς, καμία σχέση με όλα αυτά. Προς το παρόν, για εμένα, ένα μέσο JLP κερδίζει μονάχα στο τράβηγμα, με το Quintero να περνάει μπροστά σε όλα τα υπόλοιπα. Ελπίζω πως το δύσκολο τράβηγμα τους δεν είναι ο κανόνας.
Δεν πρέπει να έχω καπνίσει ποτέ τίποτα καλύτερο στην τιμή αυτή. Ευχάριστα και φτηνά. Θα τα στόκαρα; Όχι, καθώς δεν τα βρήκα τόσο ευχάριστα όσο θα έπρεπε για να μου δημιουργήσουν τη συμπάθεια να τα καπνίζω συχνά. Αν όμως παρουσίαζαν μια σχετική σταθερότητα και ταυτόχρονα ήθελα ή χρειαζόταν να έχω πάντα διαθέσιμο ένα εύκολο και φτηνό, καθημερινό κορονάτο κουβανέζικο πούρο για μέσα στην ημέρα, για στιγμές όπου το κάπνισμα δεν παίζει τον πρώτο ρόλο, για εύκολα κεράσματα σε περίεργους γνωστούς κλπ, θα ήταν σίγουρα μέσα στις επιλογές που θα σκεφτόμουν.

[Epicure V]

Χρόνος: κάπου στο Φθινόπωρο που είχε μπει μέσα στο καλοκαίρι που είχε μπει μέσα στο Φθινόπωρο
Τόπος: Θέατρο Ονείρων
Παράσταση: «Brevas»
Συγγραφείς: Αφοί Κιντέρο
Σκηνοθεσία: don Pedro de Scar y Cojones Aragones
Πρωταγωνιστούν: ερασιτέχνες ηθοποιοί του Cienfuegos
Εισιτήριο: 3,50 pesetas

(ακούγεται το 3ο κουδούνι, τα φώτα σβήνουν κι η παράσταση αρχίζει μ’ έναν μονόλογο)

- ερώτησα κάποτε: γιατί τάχατες η τραγική και σεμνή παρθένα που λέγονταν Πουλχερία
την παραμονή του γάμου της σφουγγάρισε προσεχτικά όλο το σπίτι και την επομένη απέθανε;

μια που καθάρισε και νοικοκύρεψε τα πάντα γιατί δε χάρηκε κι’ αυτή τις μακριές λευκές νταντέλες
τους λευκούς πολύπλοκους φραμπαλάδες και τα πολύχρωμα μεγάλα φτερά του γάμου;
γιατί εναπόθεσε έτσι σιωπηλά χάμω στα σανίδια τη μεγάλη κίτρινη πεταλούδα και τα χάρτινα λουλούδια που ήταν μέσα στο κεφάλι της;
το μπαλσαμωμένο πουλί που ήτανε μέσα στο κλουβί του θώρακά της; γιατί;

διότι -είπε ίσως ο πατέρας μου-
διότι πρέπει να έχει ο στρατιώτης το τσιγάρο του το μικρό παιδί την κούνια του κι’ ο ποιητής τα μανιτάρια του
διότι πρέπει να έχει ο στρατιώτης την πλεκτάνη του το μικρό παιδί τον τάφο του ο ποιητής τη ροκάνα του
διότι πρέπει να έχει ο στρατιώτης το σκεπάρνι του το μικρό παιδί το βλέμμα του κι ο ποιητής το ροκάνι του
(Νίκος Εγγονόπουλος «Πρωινό Τραγούδι» από τη συλλογή “Τα κλειδοκύμβαλα της σιωπής” 1939)

να προσθέσω λίγα ακόμα σ’ όσα ο maître Εγγονόπουλος τραγούδησε λυρικά για την προίκα της Πουλχερίας:
γρασίδι, ποιοτικά μπαχαρικά, αλμύρες μανιταριού, κέδρος α’ ποιότητας, καθαρή ανόθευτη σοκολάτα, τσάι, καραμέλα

Προσοχή: αν θέλετε να πάτε κι εσείς, η παράσταση δεν είναι για σνομπ!
(μπορείτε όμως να πάρετε μαζί το εργόχειρο σας)