Por Larranaga Panetelas

[Τάκης]

είχαν έναν ερωτισμό και μια άλλη ποιότητα τα παλιά machine made Λευτέρη μου (ενίοτε και tripa larga καπνά)...

δυστυχώς όπως σημειώνεις, η Πανε-τρέλα του Λαρανιάγκα προστέθηκε (εκ των υστέρων) στα discontinued του 2019:
https://www.cubancigarwebsite.com/cigar ... scontinued
viewtopic.php?f=190&t=1483

[suleygiannis]

Δεν ήξερα ούτε ότι ήταν machine made κάποτε αυτό το πούρο αλλά ούτε ότι καταργήθηκε.
Κρίμα και ήταν το μόνο short filler που κάπνιζα. Και δυστυχώς δεν έχω ούτε ένα.
Adios

[AndreasP]

καπνίζω μετά από ζαμάνια (κοντά είκοσι χρόνια) τη machine made έκδοση της πανετρέλας
ευγενική χορηγία του Λευτέρη τον οποίο ευχαριστώ θερμά για το κέρασμα
με τη γραπτή υποσημείωση πως η αφεντιά της χρονικά προσδιορίζεται μεταξύ 1995-99 (με ερωτηματικό)



στη φωτό η τελευταία κούτα που έκαψα από τη handmade β’ περίοδο του πούρου (2002-2019)
πριν μάθουμε εκ των υστέρων πως έγινε discontinued μαζί με την τελευταία κλάση διαγραφών του 2019
έκτοτε αγνοείται η τύχη της και δύσκολα πια θα πέσουμε πάνω της



εδώ παλιά δική μου φωτό με Petit Corona, Panetela & Montecarlo και τη γνωστή φράση από το ποίημα του Κίπλινγκ:



το σκηνικό είναι καλοκαιρινό με το φλοίσβο να σκάει απαλά σε παραλία ερημική
και τον αέρα να μυρίζει αποκάλυψη μαζί με αλμύρα, ιώδιο, και πιπεράτα αρώματα από τα ξερά χόρτα

καθώς γδύνω την κρεολή από το σελοφανάτο της φόρεμα αρχίζουν να με σέρνουν κυριολεκτικά από τη μύτη ρετρό αρώματα
θρεψίνη, φρεσκο-στιλβωμένο λουστρίνι, παλιός αχυρώνας, μερέντα, θεόκλειστο σεντούκι

κόβω το κωνικό της κεφάλι και ρουφάω, φφφφφουουουφφφφφφ…
σ' όλα τα παραπάνω του Αμάλθειου κρύου pre προσθέστε και: βανίλια, μπισκότο, σοκολάτα γάλακτος, τσιχλόφουσκα κεράσι

ρε φίλε, τι πανδαισία είναι αυτή! κεντάω…



τα πρώτα puffs έχουν vintage tobacco αίσθηση μαζί με ξύλο πεύκου
ακούγονται ακόμα νότες από ψωμί, αχνή σοκολάτα, και κάποιο κόκκινο φρούτο

σκάει κι η παλιά καραμέλα-αστακός



πού και που βγάζει ένα πολυκαιρισμένο bitter συναίσθημα νότια της νοσταλγίας - δυτικά της λύπης
κι όσο προχωράει ανεβάζει ένταση, με τις δεκαετίες να στήνουν τρελές αλχημείες στον ουρανίσκο

μαρμελάδα βύσσινο, ξερό σύκο, μουσταλευριά, αμυγδαλόπαστα



και συνεχίζει: μαύρο πιπέρι, κύμινο, μέντα, καφές, εξωτικά μπαχάρια

στα τελειώματα βγάζει έναν νταλκά ατελείωτο που μόνο τα παλιά κουβανέζικα μπορούν να δώσουν
με ψυχή βαθιά και καπνά τυλιγμένα μαζί με όνειρα και ψευδαισθήσεις για ένα καλύτερο αύριο
σαν προσευχή που φτάνει απ’ τα μακρινά nineties ειπωμένη από όλους τους κρίκους της πανάρχαιας αλυσίδας
τον αγρότη με την αγελάδα και το άροτρο μέχρι την κυρία με τα βαμμένα νύχια που περνάει τα δαχτυλίδια

κι ύστερα Λευτέρη μου την πήρε το κύμα για να αναπαυθεί σε περίοπτη θέση στους μυρωμένους μπαξέδες της μνήμης
και ναι, συμφωνώ 100% πως ήταν σαφώς πιο πολύπλοκη από τη handmade έκδοση…