MOA MAY 09
μιας και πιάσαμε τη βαριά φιλοσοφία για τον Sir
σε μια αλά Μαρσέλ Προυστ «αναζήτηση του χαμένου χρόνου» (στην περίπτωση μας «κερδισμένου»)
με πολλά να λέγονται και να γράφονται για την επίπτωση που έχει ο πανδαμάτορας
τόσο στην αρωματική του παλέτα, όσο και στη δύναμη και τη γενικότερη συμπεριφορά του
και με επιπλέον δεδομένο πως πρόσφατα κάπνισα μια εφταμηνίτικη φρεσκαδούρα - πραγματική λολίτα
λέω σήμερα να επιχειρήσω εξερεύνηση σε έναν μεστωμένο ευγενή, με ακριβώς μια δεκαετία πάνω του
να τι γράφει η Μινρονιάδα για το SW:
φτιάχνω ένα mojito, πατάω το κουμπί που κλείνει την πόρτα στον έξω κόσμο και αράζω
απέναντι μου τα Κύθηρα τεντώνονται μες την αχλύ της ζέστης μετά την απογευματινή σιέστα κι ετοιμάζονται για το σαββατόβραδο
κι εκείνο το άγχος της κατάρας των churchills στην άκρη του μυαλού μου φεύγει πάραυτα
αφού η χουλιέτα μου μετά το κόψιμο τραβάει σεμιναριακά
γλεντάω τα κρύα αρώματα της χωρίς υπερβολή για κανένα τέταρτο
με καραμέλα, κερήθρα, καρυδόψιχα, φύλλο γκοφρέτας, ξερό σύκο, ανάλατο φιστίκι Αιγίνης και κακάο, να στήνουν πάρτι
φθάνοντας στο σήμερα με ένα βελούδινο – ελάχιστα θαμπό άγγιγμα
ύστερα από ταξίδι μακρινό που ξεκίνησε την πρώτη δεκαετία του 21st
λοιπόν, αυτός ο Σερ δεν είναι πούρο να το καπνίσεις χαρμάνης, θα χαθεί, θα σου φανεί λάιτ
θέλει αργό φουμάρισμα σε lazy ρυθμούς, με διάθεση για εξερεύνηση και ταξίδια του μυαλού
ξεκινάει με φαντεζί αραχνοΰφαντες γεύσεις, ένα ποίημα με ρίμα δουλεμένη από το καλέμι του χρόνου
πούδρα κακάο, άνθη βανίλιας, ελαφρύ μπισκότο, φινετσάτος καφές, και καστανή ζάχαρη στέκονται στην άκρη της καύτρας
τώρα τσιμπάει ένα κλικ νταλκά, κι αυτό το αβανταδόρικο του πάει πολύ
κουλουράκι κανέλας, κέδρος ίσα που πατάει, ζυμωτό ψωμί, βούτυρα, λίγο λουλουδικό, και πιπεράκι πάνω σε αφρόγαλα (!)
κεντάνε σουρεάλ σταυροβελονιές σε μια παλέτα «μεγάλου διδασκάλου»
και σκέφτομαι πως αυτά τα καπνά έπρεπε να γράφουν πάνω «made by god»
στο τελευταίο μέρος της παράστασης βασικό ρόλο κρατάει η σοκολάτα γάλακτος
με μπόλικα καρύδια και φουντούκια να δίνουν καβουρδισμένη διάσταση
κι ένα τσάι σερβιρισμένο με μέλι και μπαχαρικά να προσφέρει μια εξωτική νότα
ενώ μια -ναι και όχι- hot πιπεριά κλείνει πονηρά το μάτι στο τέλος, στήνοντας ένα πικάντικο fade out
και καθώς ο ήλιος δύει κάνοντας μακροβούτι στα βουνά της Μάνης
αφήνω τη βασιλική γόπα στο τασάκι με μια αίσθηση «αποχαιρέτα τη την Αλεξάνδρεια που χάνεις»
αυτό δεν ήταν πούρο, αλλά ένα Πλατύ Ποτάμι…
hasta siempre!
στη φωτό από το αρχείο μου ένα Sir Winston CCNE (Δεκέμβριος 1999) με το παλιό δαχτυλίδι