Η συνάντηση

[Petran]

Μου καταφέρνει μια γροθιά ακριβώς κάτω από το στέρνο.
«Έχεις θράσος». Η φωνή του ακούγεται σαν μπλέντερ που αλέθει ξύλα.
Σκέφτομαι ότι έχει δίκιο, αλλά διάολε δεν χρειάζεται να είναι τόσο σκληρός
μαζί μου. Στηρίζω τα χέρια μου στα γόνατα και σηκώνομαι. Τον κοιτάζω, όχι στα
μάτια -δεν υπάρχει λόγος να τον προκαλέσω.
«Πάνε τρία χρόνια» συνεχίζει θυμωμένος. «Με θεωρούσες του πεταμού και τώρα μου
λες ότι σου αρέσει η παρέα μου;»
«Πρέπει να καταλάβεις», ακούω τον εαυτό μου να ψελλίζει. «Εκείνη την εποχή
απαξίωνα
τους πάντες εκτός από τους Κοχίμπα και τους Τρινιδάδ».
Παρακολουθώ με ανακούφιση τις γροθιές του ν’ ανοίγουν, και τα λεπτά σαν
άχυρα δάκτυλα του με τα λερωμένα στο χρώμα της μαύρης ζάχαρης νύχια του, να
χαλαρώνουν. Το πρόσωπο του διπλώνει σαν δερμάτινο σακάκι καθώς χαμογελάει.
«Δεν σε δικαιολογώ» στηρίζεται στις φτέρνες του. «Πολλοί γοητεύονται από …» φτύνει
έξω από τη βεράντα μου, «… τα πλουσιόπαιδα με κοστούμια και τις αυτοκινητάρες τους, αν
και ορισμένοι απ’ αυτούς είναι καλά παιδιά. Εσύ όμως κόλλησες μαζί τους για χρόνια…»
«Αργότερα έκανα παρέα και με άλλους, όπως οι Όγιοι από το Μοντερέυ, οι Ούπμαν και…»
Σωπαίνω καθώς σφίγγει ξανά τις γροθιές του.
Μια γλυκιά γεύση απλώνεται στο στόμα μου. μάλλον δάγκωσα τη γλώσσα μου.
Οι μύες του προσώπου του δείχνουν να μην μπορούν να αποφασίσουν ποια έκφραση
θα πάρουν «Τρεις φορές σε πλησίασα –δηλαδή άλλοι το πρότειναν- και προσπάθησα να γίνω
φίλος σου. Δεν μπορώ να πω, ήσουν ευγενικός μαζί μου αλλά… με συνάντησες κάμποσες
φορές και με αγνόησες».
Στρέφεται προς το εσωτερικό του σαλονιού.
Αναρωτιέμαι αν το κάνει επειδή ετοιμάζεται να φύγει, η λόγο της οσμής του ελληνικού
καφέ και του κέικ που φτιάχνει η γυναίκα μου.
Τραβάει μια από τις ψάθινες καρέκλες και κάθεται. Κάνω το ίδιο. Φτύνει ξανά έξω από τη
βεράντα. Είναι άξεστος και ωμός. Το γεγονός όμως ότι ολοφάνερα δεν προσποιείται, τον
καθιστά όχι απλά συμπαθητικό, αλλά σε προκαλεί να ανοιχτείς μαζί του.
«Τι βάζει στο κέικ η δικια σου;» τα ρουθούνια του πάλλονται σαν δυο μικρές καρδιές. «Βότανα;»
«Ναι. Βότανα και λίγο κανέλλα» του απαντώ. «Που πάρκαρες» τον ρωτάω ανήσυχος καθώς ο
δήμαρχος εδώ και λίγες μέρες έχει εξαπολύσει τη δημοτική αστυνομία.
Σουφρώνει τα χείλη του. «Δεν εχω φράγκα για αυτοκίνητο» λέει σαν να τον ρώτησα με ποιο
τρόπο κέρδισε κάποιο παράσημο. «Με το ποδήλατο ήρθα. Το άφησα στην πιλοτή δίπλα στη σωρό
με τις σανίδες.
«Μήπως να ξανασυστηθούμε λέω και το χέρι μου απλώνεται σχεδόν από μόνο του. «Σβένσκ»
Αυτή τη φορά αντί για τα ρουθούνια του, πάλλονται οι σαν από πιτμπουλ μασητήρες του.
Τα δόντια του τρίζουν σαν ξηροί καρποί που συνθλίβονται. Γέρνει μπροστά και παίρνει το χέρι μου.
«Φονσέκα, Νούμερο ένα Φονσέκα».

Αύριο εχω ραντεβού με καποιον Κιντέρο Λόνδρες. Θα με επισκεφτεί με όλο του το σοι εικοσιπέντε
άτομα. Ελπίζω να μην δοκιμάσει κι εκείνος την αντοχή των κοιλιακών μου.





Fonseca 1. Του 2006 μεγαλωμένο με αγάπη και προδερμ από τον ΝίκοΧ.

[alexandros]

ισι ουραιος ρι σβινσκι μποι