Μόνος στο Σπίτι Vol.4 (Εγώ κι ο Τεό)
Δημοσιεύτηκε: Τρί Αύγ 13, 2019 4:15 pm
Captain απόντος, λαμβάνω την πρωτοβουλία κι ανοίγω το φετινό vol. 4 (μισός Αύγουστος έμεινε)
μιας κι η περίσταση το ‘φερε να μείνω μόνος (σπάνια συμβαίνει), οπότε άδραξα την ευκαιρία
δηλαδή όχι ακριβώς μόνος, αφού είχα παρέα και μάλιστα καλή, κύριοι επιτρέψτε μου να σας συστήσω τον Τεό:
ένα bespoke triple robusto 135 x 68, δεν μοιάζει ο ομορφούλης μου με τον Πάγκαλο..??
τον συνονόματο ένδοξο επίγονο (εγγονό), εκείνου του δικτατορίσκου
που απαγόρευσε δια νόμου τις κοντές τις φούστες και γέμισε τους δρόμους χωροφύλακες με μεζούρες
που σταματούσαν από κορασίδες μέχρι και milf-gilf
για να μετρήσουν αν το μάκρος των φουστανιών τους ήταν το επιτρεπόμενο…
χάριν ευκολίας τον βάφτισα Τεό τον χοντρούλη, σημειώνοντας πως έλκει καθαρόαιμη κουβανική καταγωγή
αλλά μη με ρωτήσετε από ποια vuelta ή περαιτέρω λεπτομέρειες
προς αποφυγή ατυχημάτων, τον τρύπησα με επαγγελματικό εργαλείο, που διαθέτει ειδική διατομή για huge καταστάσεις
εδώ το τερατάκι μου ποζάρει δίπλα σε μια ανοξερική Boli Petit Corona…
τα προκαταρκτικά είναι light, σε ένα ευγενικά διακριτικό mood
με λίγη κανελίτσα, φιστίκι, καραμέλα, κι ένα αλμυρό μπισκοτάκι να φιγουράρουν στο κρύο trailer
κι αφού χάλασα μισό αναπτήρα να το φουντώσω, έφτιαξε έναν κρατήρα σαν του Βεζούβιου
οι πρώτες τζούρες βγάζουν bitter σοκολάτα, κίτρο, και κάτι floral
το τράβηγμα είναι μαλακό, η καύση για σεμινάριο, κι ο γίγας αρχίζει να φτιάχνει στάχτη
φευ όμως, ως τώρα είναι τα πάχη μου τα κάλλη μου, και ματαίως αναζητώ σώμα
κατιτίς να με κουλαντρίσει, ένα πιπεράκι, μια ιντριγκαδόρικη πινελιά, μια προβοκατόρικη νότα έξω απ΄ την κλίμακα
καλέ μου Τεό, ξύπνα επιτέλους!
τον καθίζω κάτω…
και του βάζω ένα τραγουδάκι…
και ω του θαύματος! το φιδάκι ο διαμαντής (βόας για την ακρίβεια), ξυπνάει από το λήθαργο του
θαρρείς και συγκινήθηκε από τον οίστρο του Ian Dury
χασμουριέται για λίγο, και μέσα από τη καυτή αλλά ράθυμη λάβα του αρχίζουν να ακούγονται νότες αληθινού καπνού
ναι, σοκολάτα, μαλακά σπάις, αλμύρες, και κάτι γλύκες από κέικ
στη συνέχεια το γυρίζει σε αποξηραμένα άνθη & βότανα, με την καύτρα του να αρχίζει να γέρνει…
-τρελός παπάς σε βάφτισε ρε Τάκη, μου λέει ξαφνικά ο Τεό
-δεν ήταν μόνο τρελός, αλλά πότης, ψαράς, και καλοφαγάς, απαντώ αυθόρμητα
(θα συμπλήρωνα πως μετά από λίγα χρόνια που τον ακολουθούσα σε κάθε ξωκλήσι σαν παπαδοπαίδι
είχε πει μια Κυριακή στο εκκλησίασμα, πως «αυτό το παιδί μια μέρα θα γίνει δεσπότης»
αλλά κρατήθηκα, μιας και η μετέπειτα πορεία μου ήταν βλάσφημα διαφορετική)
από κει και πέρα που λέτε, η ιστορία με τον Τεό γύρισε σε long ash game
μέχρι που κάρφωσα το κεφάλι του σε ξύλινο κοντάρι, μετά από 100’ ακριβώς…
σαν επιμύθιο, παρακαλώ να μου επιτραπεί να σημειώσω κάτι:
αν ο επιστήμονας δηλώνει ε τ α ί ρ α του καπνού, κι έχει κάθε point να το λέει
τότε εγώ αυτόκλητα διεκδικώ να είμαι η π ρ ε σ β υ τ έ ρ α
μιας κι η περίσταση το ‘φερε να μείνω μόνος (σπάνια συμβαίνει), οπότε άδραξα την ευκαιρία
δηλαδή όχι ακριβώς μόνος, αφού είχα παρέα και μάλιστα καλή, κύριοι επιτρέψτε μου να σας συστήσω τον Τεό:
ένα bespoke triple robusto 135 x 68, δεν μοιάζει ο ομορφούλης μου με τον Πάγκαλο..??
τον συνονόματο ένδοξο επίγονο (εγγονό), εκείνου του δικτατορίσκου
που απαγόρευσε δια νόμου τις κοντές τις φούστες και γέμισε τους δρόμους χωροφύλακες με μεζούρες
που σταματούσαν από κορασίδες μέχρι και milf-gilf
για να μετρήσουν αν το μάκρος των φουστανιών τους ήταν το επιτρεπόμενο…
χάριν ευκολίας τον βάφτισα Τεό τον χοντρούλη, σημειώνοντας πως έλκει καθαρόαιμη κουβανική καταγωγή
αλλά μη με ρωτήσετε από ποια vuelta ή περαιτέρω λεπτομέρειες
προς αποφυγή ατυχημάτων, τον τρύπησα με επαγγελματικό εργαλείο, που διαθέτει ειδική διατομή για huge καταστάσεις
εδώ το τερατάκι μου ποζάρει δίπλα σε μια ανοξερική Boli Petit Corona…
τα προκαταρκτικά είναι light, σε ένα ευγενικά διακριτικό mood
με λίγη κανελίτσα, φιστίκι, καραμέλα, κι ένα αλμυρό μπισκοτάκι να φιγουράρουν στο κρύο trailer
κι αφού χάλασα μισό αναπτήρα να το φουντώσω, έφτιαξε έναν κρατήρα σαν του Βεζούβιου
οι πρώτες τζούρες βγάζουν bitter σοκολάτα, κίτρο, και κάτι floral
το τράβηγμα είναι μαλακό, η καύση για σεμινάριο, κι ο γίγας αρχίζει να φτιάχνει στάχτη
φευ όμως, ως τώρα είναι τα πάχη μου τα κάλλη μου, και ματαίως αναζητώ σώμα
κατιτίς να με κουλαντρίσει, ένα πιπεράκι, μια ιντριγκαδόρικη πινελιά, μια προβοκατόρικη νότα έξω απ΄ την κλίμακα
καλέ μου Τεό, ξύπνα επιτέλους!
τον καθίζω κάτω…
και του βάζω ένα τραγουδάκι…
και ω του θαύματος! το φιδάκι ο διαμαντής (βόας για την ακρίβεια), ξυπνάει από το λήθαργο του
θαρρείς και συγκινήθηκε από τον οίστρο του Ian Dury
χασμουριέται για λίγο, και μέσα από τη καυτή αλλά ράθυμη λάβα του αρχίζουν να ακούγονται νότες αληθινού καπνού
ναι, σοκολάτα, μαλακά σπάις, αλμύρες, και κάτι γλύκες από κέικ
στη συνέχεια το γυρίζει σε αποξηραμένα άνθη & βότανα, με την καύτρα του να αρχίζει να γέρνει…
-τρελός παπάς σε βάφτισε ρε Τάκη, μου λέει ξαφνικά ο Τεό
-δεν ήταν μόνο τρελός, αλλά πότης, ψαράς, και καλοφαγάς, απαντώ αυθόρμητα
(θα συμπλήρωνα πως μετά από λίγα χρόνια που τον ακολουθούσα σε κάθε ξωκλήσι σαν παπαδοπαίδι
είχε πει μια Κυριακή στο εκκλησίασμα, πως «αυτό το παιδί μια μέρα θα γίνει δεσπότης»
αλλά κρατήθηκα, μιας και η μετέπειτα πορεία μου ήταν βλάσφημα διαφορετική)
από κει και πέρα που λέτε, η ιστορία με τον Τεό γύρισε σε long ash game
μέχρι που κάρφωσα το κεφάλι του σε ξύλινο κοντάρι, μετά από 100’ ακριβώς…
σαν επιμύθιο, παρακαλώ να μου επιτραπεί να σημειώσω κάτι:
αν ο επιστήμονας δηλώνει ε τ α ί ρ α του καπνού, κι έχει κάθε point να το λέει
τότε εγώ αυτόκλητα διεκδικώ να είμαι η π ρ ε σ β υ τ έ ρ α