Και να'μαι νυχτιάτικα να γυρνάω σε thread των Cohiba.
Φεύ, δεν μου κάθονται ,σχεδόν με τίποτα, αλλά πάντα ψάχνομαι, αυτό είναι το χοΰι μου, αυτό είναι το πούρο άλλωστε.
Έχουμε ,λοιπόν, εδώ ένα gran ματσούκ, πολυφορεμενο για λόγους μόστρας και image, τα ταυτόχρονα αδικημένο στη αξία του ως πούρο, μακριά από τιμές και λοιπά ασχετα με τα καπνα.
Στο χέρι, εμφανισιακά, στο τασάκι, στο φόντο ,όπως και αν το δεις είναι πανέμορφο. Κατασκευή εξωγήινη, κάπα για φάγωμα , ring χορταστικό. Συνοδεύω, μετά από καλό φαγητό, με γνωστή ποσότητα, Glenfidich 12 σε γενναίες ποσότητες, έτσι για να μην έχει μεταβλητές η εξίσωση.
Το δείγμα είναι από κούτα LLN OCT 04 ,των δέκα τεμαχίων με αρκετή ιστορία πίσω της.
Θα παλέψω να το κρατήσω αυστηρό, θέλω να το κρίνω χωρίς συναίσθημα ,απλά.
Κόβω και βρίσκω λίγο παραπάνω ζόρι από το επιθυμητό, μάλλον έκοψα ρηχά... Δίνω άλλο λίγο με την λεπίδα του xikar, και ως δια μαγείας όλα γιατρεύονται, το τράβηγμα τέλειο, και το κρύο πολλά υποσχόμενο. Μέλι, στάχυ, μπισκότο, βρώμη, άγνωστα τα νερα. Σειρήνες φωνάζουν να βουτήξω, και δίνω ένα σάλτο στα μυστικά των διπλωμάτων του El Laguito.
Οκ, το ουίσκι είναι γλυκό και πιπεράτο, αλλά όλα αυτά τα μέλια είναι από το στικ. Βαρύ μέλι βουνού, και μπισκότο τραγανό ,η αρχή με κερδίζει, μου έχει ξανά συμβεί με Cohiba αλλά μετά με κρεμασαν....για να δούμε....
Μου στεγνώνει τα χείλη, και αυτό που έχει ξανά συμβεί με την μπραντα, αλλά τώρα αφήνει και μια απίθανη κρέμα, σαν κρύα μπουγάτσα που ταγκιαζει λίγο, αλλά είναι γευστική όσο δεν πάει. φουλ σώμα και πινελιές από αρωματικά μπαχάρια.
Κανέλα, σίγουρα βοηθάει και το ουίσκι, γαρύφαλο, κάρδαμο, μοσχοκάρυδο...
Μόλις μου πέρασε από το μυαλό ένα καλό Diplo, και πριν ένας ώριμος άσσος του λάκου.
Κρεμώδες ,κρεμώδες όσο δεν πάει χωρίς να ξεχωρίζει κάτι άλλο αυτήν την ώρα, smooth, απαλό και βαρύ ταυτόχρονα, σίγουρα ο χρόνος έχει κάνει τα μαγικά του, αλλά η πρώτη ύλη είναι από τα πάνω ράφια.
Ο καπνός έρχεται δροσερός, full flavoured, τώρα έχει και λίγο φρούτο, βαρύ, εξωτικό, δεν τολμώ να το βάλω στο χαρτί.
Οκ, ομολογώ το ευχαριστιέμαι πάρα πολύ, σχεδόν νιώθω άσχημα που μου αρέσει αυτό το canonazo μετά από ότι του έχω σούρει.
Ματζουράνα, τσάι ακολουθούν, ένα κουταλάκι μέλι στο αφέψημα, πάλι μπισκοτα.
Ξαφνικά λουλούδια, γιασεμί! Πόσοι έχετε ρουφήξει γιασεμι? Ε τέτοια γλύκα, τέτοια σπιρτάδα, τέτοια φρεσκάδα!
Μάλλον έχετε καταλάβει , πως είμαστε live, και έχουμε ανέβει στο τρένο. Έχω μαζί και ένα Talisman, ευτυχώς το έκανα πέρα.
Τούτο απόψε με έστειλε!
Στο ρετροχάλι αχνοφαίνεται ένας ελληνικός καφές, και ένα λουκούμι από την Πόλη, ανατολίτικο.
Έκθεση ολόκληρη, χείμαρρος οι γεύσεις, εναλλαγές συνεχώς.
Έχει καρφωθεί τώρα στις υπόγλυκες καταστάσεις, γλυκό μεν ,αλλά,.
Φυσικά διορθώσεις , τσιμπήματα, και λοιπά λάμπουν δια της απουσίας τους.
Ίσως για πρώτη φορά να καταλαβαίνω το hype των Cohiba, και ναι αξίζει το ψάξιμο.
Κάπου, στην θεωρία, ίσως να έπρεπε να έχει και λίγο grassy χαρακτήρα, δεν τον βρήκα, τουλάχιστον όπως εγώ τον θεωρώ.
Mille fleurs βρήκα όμως ,και τώρα φουντώνουν, σαν ανθόκηπος μαγιάτικος.
Και κρέμες από κάτω.... τέτοιο δέσιμο ρε φίλε, τι να πω.
Δεν κάνει για πρωινά, ούτε για καφέδες, είναι after dinner, και για σκοτάδια αυτό. Και δεν ζεσταίνεται με τίποτα.
Θαυμαστή κατασκευή, θα ήθελα να είχα μαζί ένα φρέσκο,για μην βγω τρελός. Μου τα έλεγε orismenos...
Είναι πουρακλος, και ας μη μου αρέσει να το παραδέχομαι.
Τρεις πόντους από το δαχτυλίδι έρχονται καφέδες φρεσκοαλεσμενοι, και μπανάνα!!!!!!
Ρε θα τρελαθώ απόψε...από την μια στην άλλη, το flavour wheel τα παράτησε, και εγώ σαν χάνος κοιτάω το τασάκι μου.
Μόλις μία ώρα και δέκα λεπτά μέχρι στιγμής, full throtle ,αλλά ακόμα κρατιέμαι, κάπου θα στραβώσει.
Κακάο, κρέμα ,καφές. Μια μπουκιά από τιραμισού σε πούρο,
Ακούω και μουσικαρες και παλεύω να μην αφεθώ στην καταστροφή του.
Κανονικά θα έγραφα παπαριές τώρα, μαγεμένος από τα καπνά και την αύρα του Siglo VI ,μα εγώ εκεί στρατιώτης, reviewer ,απλός καταγραφέας της πορείας της φωτιάς.
Μια πικρή δόση εσπρέσσο ανεβάζει την λίμπιντο, Back in black λέει ο Jagger. Και λίγα κάσιους, να πιείτε καφέ με φιστίκια , θα σας αλλάξει την οπτική στα πούρα. Είναι γεύση που συναντάμε αλλά δεν την έχουμε καταγράψει.
Έβγαλα την μπάντα, αφού την έχω φέρει όσο πιο πίσω γίνονταν, τελειώνει το βάσανο, αν τα υπόλοιπα είναι έτσι, θα γράψω το βιβλίο του Svensk από την ανάποδη, θα κάψω και CoRo για να γουστάρω.
Λίγα πιπέρια ή μήπως οχι.? Πιο εκλεπτυσμένο είναι αυτό, chilli? Καυτερό κάτι... Έχασα τα λόγια μου.
Και πάλι τιραμισού , παχύ φρέσκο, ιταλικό σαν της piazza romana στην Bologna, είναι βέβαιο ότι ζω ένα El Dorado.
Καποιο βότανο παιζει, δεν βγάζω άκρη τι είναι, λίγη σημασία έχει, το ταξίδι ήταν μακρυ.
Και κρέμες...ο καπνός είναι παχύς, λίγο ζεστός αφού σχεδόν δεν χωράει στα χοντροδαχτυλα μου, ότι έχει μείνει από αυτό το έπος.
Μεγάλη ζημιά φίλοι μου, και μην ακούσω μαλακίες για τιμές, τα όνειρα δεν έχουν τιμή ,ούτε λογική.
Μόλις έζησα το πιο ξεχωριστό El Dorado της καπνικής μου ζωής, το πιο ξενέρωτο, ξεχωριστό, απρόσμενο El Dorado.
Και ήταν Cohiba...
Από Το νησί,
Doc Out.