Short Novel: Ποιος σκότωσε τον Άγιο Βασίλη Vol.2

[Little Bob]

Suleywoman: το ευαίσθητο πορτρέτο μιας ψυχρής δολοφόνου

Η Suleywoman, δίδυμη αδελφή του Suleyman που άφησε την τελευταία του πνοή στο υπόγειο Γκουαντάναμο του Stanley, εκστομίζοντας την ημιτελή φράση «το υπέρτατο μυστικό, ποιο είναι το πιο V…», είχε ένα αγαπημένο τσιτάτο. Τη φράση: «τους έφαγα προτού με φάνε».
Ανήκε στον Idi Amin Dada, αιμοσταγή δικτάτορα της Ουγκάντα τη δεκαετία του ’70, με τους πολιτικούς του αντιπάλους να υποστηρίζουν ότι έτρωγε - και κυριολεκτικά - κάποια από τα θύματα του. Όπως και να ‘χει, η ρήση πήγαινε γάντι σε μια κατ’ επάγγελμα δολοφόνο που πρόσφερε τις υπηρεσίες της σε όποιον πλήρωνε τα περισσότερα.

Οποιοσδήποτε επιχειρούσε να την ψυχογραφήσει, χωρίς άλλο θα τα έσχιζε τα πτυχία του. Ήταν τόσο σάικο, όσο και ρομαντική, απύθμενα άκαρδη και άπονη, όσο και εξαιρετικά ευαίσθητη και ψυχοπονετική. Μπορούσε να σκοτώσει και σε 5΄να κοιμάται σαν πουλάκι, κι απ΄ την άλλη έκλαιγε σαν αγάμητη γεροντοκόρη όταν έβλεπε το κορίτσι στα σκαλιά της εκκλησίας ντυμένο στ’ άσπρα στα παλιά ελληνικά.
Με τον αδελφό της, μεγαλύτερο κατά οκτώ λεπτά, τελευταία δεν είχε πολύ στενή επαφή εξαιτίας κυρίως του δικού της ανορθόδοξου επαγγελματικού ωραρίου. Αντίθετα με τα πρώτα παιδικά τους χρόνια, στα οποία τα δυο δίδυμα ήταν κυριολεκτικά αυτοκόλλητα. Έπαιζαν μαζί ασταμάτητα όλα τα κοινά παιχνίδια που μπορούσαν να παίξουν δυο αδέλφια, από ενός μέχρι δώδεκα ετών. Οι ρόλοι σ’ αυτά βέβαια ήταν κάπως αντεστραμμένοι. Άνετα τους έλεγες και «μη φυσιολογικούς», τουλάχιστον υπό το πρίσμα της κοινώς αποδεκτής κανονικότητας.
Αν κάποιος όμως έβλεπε το ζήτημα, με ας πούμε πιο διασταλτική ερμηνεία, θα αντιλαμβανόταν πως τα πράγματα ακολουθούσαν απλά τη φυσική τους ροή, κι ο καθένας έπαιρνε το ρόλο που του αναλογούσε.
Για παράδειγμα, εκείνη ήταν ο κάου-μπόι κι εκείνος ο ινδιάνος, αυτός ο ασθενής κι αυτή η γιατρός, αυτή ο στρατηγός κι αυτός ο φαντάρος. Εκείνη έπαιζε με πιστόλια και πέτρες, εκείνος με κούκλες και χρωματιστές μπογιές. Μέχρι τα 7-8 τους χρόνια το αγαπημένο παιχνίδι των δύο παιδιών ήταν το «αφέντης-δούλος, αρχηγός ή μούλος», στο οποίο του φορούσε ένα κολάρο στο λαιμό και τον έσερνε για να τον «πουλήσει» στα παζάρια της ανατολής.

Τον αγαπούσε τον αδελφό της η Suleywoman. Απέραντα και χωρίς όρια. Με το χαμό του, ένιωσε πως από κει κι ύστερα κάτι θα έλειπε διαρκώς απ’ τη ζωή της. Κι έτσι, για πρώτη φορά στην επαγγελματική εγκληματική της καριέρα, δεν θα σκότωνε για λεφτά αλλά για εκδίκηση. Εκδίκηση; μπαα! Το ξανασκέφτηκε και της φάνηκε μπανάλ. Γλυκανάλατο, σχεδόν ανθρώπινο. Για ευχαρίστηση; ναι αυτό ήταν, θα σκότωνε για ευχαρίστηση!
Οι στόχοι ήταν τρεις: τα πρόσωπα που εμπλέκονταν στο θάνατο του πεφιλημένου μακαριστού αδελφού της στα υπόγεια του Stanley.

Ο πρώτος ήταν ο φαλακρός τύπος μεταξύ Φρόιντ και σκηνοθέτη porno, που η Suleywoman κατάφερε να ταυτοποιήσει στο πρόσωπο του δόκτωρος Q-Light, του τρελού επιστήμονα, εφευρέτη του Lusitania-Magic Carpet.
Ο δεύτερος ήταν ο μακρυμάλλης που έμοιαζε στον serial killer – κτηνοβάτη χταποδιών. Κι εδώ η ταυτοποίηση έγινε σχετικά εύκολα. Δεν ήταν άλλος από τον Αλέξη Σαρανταέξη, ανωμαλιολόγο-τρυπολόγο-μαλακοστρακοδερμολόγο. Στην αρχή της φάνηκε fake το επώνυμο Σαρανταέξης, αλλά όταν διάβασε στο Χρυσό Οδηγό ακόμα πιο κουλά όπως Εικοσιπέντες και Τριανταεννιάς, ησύχασε.
Τον τρίτο δεν χρειάστηκε να τον ταυτοποιήσει, ήταν διάσημος. Επρόκειτο γι’ αυτόν που προσφωνήθηκε ως «Τάκης» στην ίδια σκηνή στο υπόγειο. Μέσα από μια συμπαιγνία της τύχης είχε γίνει διεθνής φίρμα, πρωταγωνιστώντας στη διαφήμιση του επιτραπέζιου παιχνιδιού «Πατατακητοκουμπακι-Τοκουμπακιπατατακη» που είχε εξελιχθεί σε παγκόσμια τρέλα.
Στη διαφήμιση ο Τάκης υποδυόταν έναν νταβατζή της παλιάς Φωκίωνος Νέγρη που αποπλανούσε μια φτωχή λουλουδού. Από καθαρή κωλοφαρδία, ένας CEO της Saatchi & Saatchi έτυχε να δει το κλιπ της ελληνικής version της διαφήμισης, και σε dt o ευτυχής κ. Τάκης είδε τη φάτσα του να γίνεται γνωστή σε όλο τον πλανήτη, κι ο ίδιος να υπογράφει ένα ανπιστέφταμπλ οκταψήφιο συμβόλαιο.

Η Suleywoman στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη κρατώντας μια γόπα Cohiba Corona (*) που είχε αφήσει ο αδελφός της στο τασάκι στην τελευταία του επίσκεψη στο σπίτι της, και ορκίστηκε.
Η αυγή της νέας χιλιετίας δεν θα έβρισκε κανέναν απ’ τους τρεις ζωντανό.

(*) discontinued 1992

[Little Bob]

flashback σε ήχο πλάγιο τέταρτο

23.36 Την προηγούμενη νύχτα.

…Ο δολοφόνος του Γιούρκα Γουρνάμπαση επέστρεψε στο ξενοδοχείο. Ενώ με τα μάτια εναγωνίως σάρωνε το φουαγιέ είδε το βιβλίο. Το βιβλίο που δεν αποχωριζόταν ποτέ ο αδερφός του: τον ‘Εραστή της Λαίδης Τσάτερλι’. Ήταν ανοιχτό μπρούμυτα στην βρώμικη μοκέτα της εισόδου, σαν πτώμα. Πριν λίγα λεπτά είχε δει να κρατάει το βιβλίο ο τύπος που -παρέα με μια θεογύναικα- πέρασε από δίπλα του αναβαίνοντας βιαστικά τα σκαλιά του πρώτου ορόφου, όταν εκείνος τα κατέβαινε. ‘’Δεν μπορεί’’ σκέφτηκε και μόρφασε τόσο δυνατά που αισθάνθηκε το αίμα να εγκαταλείπει το δέρμα του προσώπου του. Ο τύπος που έμοιαζε με τον νεκρό αδερφό του πρέπει να έφυγε τόσο βιαστικά που του έπεσε το βιβλίο.
Με τον ‘Εραστή της Λαίδης Τσάτερλι’ στα χέρια του έφυγε από το Stanley.

Καθισμένος στο πίσω μέρος ενός ταξί με κατεύθυνση τον Πειραιά ο δολοφόνος του Αι βασίλη έβγαλε απ' το εσωτερικό του σουέντ σακακιού του το κινητό του. Τα δάκτυλά του χόρεψαν στα πλήκτρα, -μισούσε τα smartphones.
«Έγινε» είπε βραχνά. «Το Υπέρτατο Μυστικό δεν θα αποκαλυφτεί ποτέ, αρκεί να κανονίσετε τον μπάτσο και την κυρία στο καπνοπωλείο… εντάξει… ναι, έρχομαι».
Στην υπόλοιπη διαδρομή σκεφτόταν τον εδώ κι έναν χρόνο νεκρό αδερφό του. Το πτώμα του δεν είχε βρεθεί ποτέ.

[Little Bob]

η διπλή ζωή του Δρος Q-Light

Ο Δρ. Q-Light ζούσε με τις 27 γάτες του στον πατρογονικό πύργο της οικογένειας στην Παλιά Κηφισιά. Οι ρίζες της φαμίλιας κρατούσαν από τα Εφτάνησα, με τους πρώτους προγόνους να φέρεται πως είχαν εγκατασταθεί εκεί ερχόμενοι από την Ιταλία. Ανεπίσημες καταγραφές που βρέθηκαν στα δημοτικά αρχεία της Κεφαλλονιάς, προσδιορίζουν την άφιξη του πατριάρχη της οικογένειας Don Tommaso Plebarone Karadineti στο Ιόνιο πέλαγος, στα τέλη του 18ου αιώνα.
Ένα άλλο, λιγότερο λαμπερό σενάριο, υποστηρίζει πως οι ρίζες της οικογένειας κρατάνε από το νόθο σπόρο που φύτεψε ο Φερδινάνδος ο ΙΙΙ, Μεγάλος Δούκας της Τοσκάνης (*) σε μια υπηρετριούλα, όταν φιλοξενήθηκε ένα καλοκαίρι στο Φισκάρδο από έναν προύχοντα του τοπικού Libro d’ Oro.
Ο δόκτωρ είχε αξιοσέβαστο κοινωνικό προφίλ και μεγάλο ακαδημαϊκό έργο, αφιερωμένο με θέρμη μυστικιστή και αυταπάρνηση ιερομόναχου στην έρευνα.

Στους κύκλους της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας υπήρχε βεβαιότητα πως ήταν θέμα χρόνου η υποψηφιότητα του για βραβείο Nobel.
Παράλληλα, χρησιμοποιώντας τη μεγάλη διεθνή του οντότητα, είχε εκλεγεί ισόβιος πρόεδρος του Παγκόσμιου Φόρουμ Καπνού. Μανιώδης και παθιασμένος θιασώτης του ο ίδιος, είχε τάξει ως έργο ζωής τη δημιουργία ενός παγκόσμιου μουσείου καπνού, στο οποίο θα αποτυπωνόταν βήμα-βήμα όλη η πανάρχαια και αδιάρρηκτη ιερή σχέση αυτού του μαγικού προϊόντος της γης με τον άνθρωπο.
Υπήρχαν όμως και οι κακές γλώσσες. Που έλεγαν πως ναι, όλα αυτά ίσχυαν 100%, αλλά μόνο την ημέρα. Γιατί τη νύχτα ο δόκτωρ Q ζούσε μια άλλη, διπλή ζωή. Βουτηγμένη στις πιο ακόλαστες, βδελυρές, και ακατονόμαστες απολαύσεις.

Κυκλοφορούσαν φήμες που έλεγαν πως ο αξιοσέβαστος δόκτωρ ήταν πελάτης στα πιο ρυπαρά χαμαιτυπεία της Αθήνας, κι ότι συμμετείχε σε ολονύκτια τελετουργικά όργια γνωστά ως «Μεσσαλίνεια», στα οποία έπαιρναν μέρος γνωστές τηλεπερσόνες, αθλητές, καλλιτέχνες, πολιτικοί, και άλλοι επώνυμοι της δημόσιας ζωής.
Ακόμα καλύτερα πληροφορημένες πηγές έλεγαν πως είχε σκηνοθετήσει με ψευδώνυμο και μια δεκάδα φιλμ σκληρού πορνό, στα οποία προάγονταν ακραίες και αμφισβητήσιμες ως προς τη νομιμότητα τάσεις, στα οποία συμμετείχε κι ο ίδιος ως «ηθοποιός».
Ο δόκτωρ με τις 27 γάτες, το αμφίβολο παρελθόν και το σκοτεινό παρόν, ήταν το πρώτο υποψήφιο θύμα στη λίστα της Suleywoman.

(*) μεταξύ άλλων ιδρυτής της καπνοβιομηχανίας Toscano το 1818

[Little Bob]

El Gancho Pescar

Ο δεύτερος στη λίστα της Suleywoman ήταν ο Αλέκσης Σαρανταέκσης, που οι πληροφορίες της έλεγαν πως έμοιαζε πολύ στον διάσημο και ασύλληπτο ακόμα serial κτηνοβάτη χταποδιών. Η πικρή αλήθεια είναι πως ήταν ο ίδιος.
Έχοντας παίξει αρχικά αυτόν τον ρόλο σε ένα από τα φιλμ του Δρος Q-Light, η συνεύρεση με χταπόδια (στο φιλμ το έκανε και με σουπιές και καλαμάρια), του έγινε συνήθεια. Μια καταραμένη – γλυκιά συνήθεια, γεμάτη ανομολόγητους πόθους και απαγορευμένη ηδονή. Στην κρίσιμη αυτή καμπή της ζωής του έκανε αρκετές φιλότιμες προσπάθειες να αντισταθεί στις ορμές του, αλλά τελικά δεν τα κατάφερε. Έτσι μοιραία υπέκυψε στο παντοδύναμο κάλεσμα της σάρκας.

Χρησιμοποιώντας ως βιτρίνα το επαγγελματικό προφίλ του ιχθυολόγου ανωμαλιολόγου-τρυπολόγου με ειδικότητα στα μαλάκια και οστρακόδερμα, πρώτα αλίευε και μετά ασελγούσε πάνω στα φτωχά θαλάσσια πλάσματα τα οποία χρησιμοποιούσε ως ερωτικούς συντρόφους. Μετά τη συνεύρεση τα μαγείρευε ή τα χάριζε σε φίλους, χωρίς να τους πει φυσικά τίποτα για τη «μαρινάδα» που είχε προηγηθεί.
Ο Αλ 46 μπορούσε να πίνει τρεις μέρες συνέχεια, να μιλάει τέσσερις, και να τρώει μέχρι σκασμού χωρίς να παίρνει δράμι. Οι συνομιλητές του τον παρουσιάζουν ως ιδιαίτερα εκφραστικό, αναφέροντας πως συνοδεύει τα επιχειρήματα του με παντομίμα που παραπέμπει στις κινήσεις διευθυντή ορχήστρας.

Στα νιάτα του, μεταξύ άλλων υπήρξε ζογκλέρ, τορσεδόρ στη Vuelta Arriba τυλίγοντας short filler, και οδηγός αγώνων μοτοσυκλέτας με μία ρόδα. Από εκεί κονόμησε και τη μετατροπή του αριστερού του δείκτη σε πολυεργαλείο, κάτι που του έσωσε τη ζωή σε κάποιο από τα ταξίδια του στην Ταϊλάνδη, όταν κινδύνευσε η ζωή του από ένα μοχθηρό και ζηλιάρικο ladyboy.
Ο Αλέκσης, γνωστός και ως «El Gancho», ήταν το δεύτερο υποψήφιο θύμα στη λίστα της δολοφονικής μηχανής που άκουγε στο όνομα Suleywoman.

[Tournesol]

sweet revenge

Για το τρίτο υποψήφιο θύμα της λίστας της, όσο κι αν έψαξε σε κάθε τρύπα και γωνιά του "μαύρου δικτύου" πληροφοριών, δεν κατόρθωσε να συγκεντρώσει παρά μόνο ελάχιστα στοιχεία. Έτσι η Suleywoman αναγκάστηκε να μείνει σ’ αυτά που είχε. Το κλιπ δηλαδή της διαφήμισης στο οποίο πρωταγωνιστούσε ο «Τάκης», υποδυόμενος έναν νταβατζή στη Φωκίωνος Νέγρη της δεκαετίας του πενήντα.
Το είδε και το ξανάδε εκατό φορές, για να μπορέσει να αποκρυπτογραφήσει ό,τι ήταν δυνατόν από την προσωπικότητα και το χαρακτήρα του. Με πενιχρά ομολογουμένως αποτελέσματα, δεδομένου ότι ο Τάκης ως ηθοποιός έπαιζε με μια εκζήτηση που παρέπεμπε στη σοβιετική σχολή και τα φιλμ του Αϊζενστάιν.

Αρκετά όμως με τις πληροφορίες σκέφτηκε, είχε έρθει η ώρα της δράσης. Έβαλε την ολόσωμη εφαρμοστή στολή από επεξεργασμένο ανθρακόνημα, πήρε το βαλιτσάκι με τα όπλα και τα μαχαίρια της, και στάθηκε μπροστά στο εικόνισμα του Σαν Κριστόμπαλ ντε λα Αμπάνα προστάτη της οικογένειας, ψιθυρίζοντας με κατάνυξη μερικά ακατάληπτα λόγια.
Ύστερα τηλεφώνησε στον επί χρόνια συνεργάτη της σε όλους τους φόνους Σολ Τουρνέ (επίσημα είχε κρατήσει το γαλλικό όνομα αλλά ήταν περισσότερο γνωστός ως Θάνος ο Τσιγγάνος), δίνοντας του ραντεβού στην Παλιά Κηφισιά. Ο Sol-Θάνος ήταν ένας σχιζοφρενής μακελάρης μιγάς, με πατέρα Ρομά απ’ την Αγία Βαρβάρα και μητέρα Γαλλίδα από την Avenue Montaigne.
Βοηθούσε τη Suleywoman με μοναδικό κίνητρο την ευχαρίστηση που ένιωθε σκοτώνοντας, ενώ τα προς το ζην τα κέρδιζε ως gigolo - συνοδός σε πλούσιες κυρίες μιας κάποιας ηλικίας, που σφάζονταν για τα πρασινογάλαζα διψασμένα για μεγάλη ζωή μάτια του.

Η Suleywoman κλείδωσε πίσω της και βγήκε έξω σαν σκιά. Η ολόσωμη εφαρμοστή φόρμα από ανθρακόνημα κολλούσε σαν χάδι στο φιδίσιο κορμί της, κάνοντας την ένα με τη σκοτεινή νύχτα. Οι κινήσεις της είχαν τη σιγουριά υπνοβάτη. Ένιωθε μέσα της μια βαθιά υπερκόσμια γαλήνη στα όρια της ευφορίας. Ένα οικείο συναίσθημα που βίωνε κάθε φορά πριν από έναν τελετουργικό φόνο.
Τα ψέματα είχαν τελειώσει. Επιτέλους, έφθανε η ώρα που θα έπαιρνε εκδίκηση για το θάνατο του αγαπημένου αδελφού της και θα μάθαινε ποιο ήταν το "υπέρτατο μυστικό" που τον οδήγησε στα χλοερά λιβάδια του παραδείσου.

[Little Bob]

όστρια

Ο Επίκουρος κατέβαινε τη Συγγρού με εβδομήντα. Ο δρόμος είχε πυκνή ροή αλλά ευτυχώς δεν συνάντησε μποτιλιάρισμα μέχρι να στρίψει στον Ιππόδρομο για Πειραιά. Η ατμόσφαιρα εκείνο το βράδυ μύριζε αποκάλυψη, κάνοντας σε να νιώθεις πως όλα μπορούσαν να συμβούν.
Μέσα στο γαλάζιο σκαραβαίο υπήρχε ένα πυκνό νέφος που γεννούσαν οι φυσαλίδες της σκέψης του και τα puffs από το Siboney Especiales, ένα λαγίτο νούμερο ντος που φουμάριζε συνήθως όταν ήθελε να σκεφτεί.

Τα κύματα άσπριζαν ολο το μήκος της ακτογραμμής μέχρι όσο έφτανε το μάτι σαν αλητόπαιδα του νοτιά, που βραδιάζοντας έπαιρνε να δυναμώνει. Από τη Γλυφάδα μέχρι το Δέλτα κι από το Φάληρο μέχρι την Καστέλλα. Αυτός ήταν κι ο λόγος που αντί να πάει από το κέντρο για να βγει Πειραϊκή, αποφάσισε να ακολουθήσει τη διαδρομή από Καστέλλα. Το ρομαντικό κομμάτι του εαυτού του ήθελε να χαζέψει το γλέντι της νοτιαδούρας από τα Βοτσαλάκια μέχρι το φάρο της Ζέας.
Το θέαμα ήταν πραγματικά εντυπωσιακό. Κάτι τα αφρισμένα κύματα που έσκαγαν με δύναμη ακόμα και στα αραγμένα κότερα στο Πασαλιμάνι, κάτι ο ηλεκτρισμός που κουβαλούσε ο ζεστός νοτιάς, σ’ έκαναν να νομίζεις πως βρίσκεσαι σε τροπικό νησί που θαλασσόδερναν τα κύματα λίγο πριν ξεσπάσει καταιγίδα. Ειδικά στην προβλήτα της Ζέας που βρισκόταν στο μάτι του καιρού, η θάλασσα ερχόταν με δύναμη και σκέπαζε όλη την άκρη της, που για δευτερόλεπτα χανόταν μέσα στην αντάρα.

Είχε αποφασίσει να κάνει άμεσα μια επίσκεψη στον Ντοκ το Μπουλντόκ. Αν ο τύπος είχε άλλοθι για την ώρα του φόνου, που στεκόταν φυσικά, θα ακολουθούσε τα στοιχεία που οδηγούσαν στον δεύτερο κατά σειρά αξιολόγησης ύποπτο στο μυαλό του. Αν πάλι ο μπράβος δεν είχε άλλοθι, θα τον μπουζούριαζε και το επόμενο πρωί της πρωτοχρονιάς θα τον ανέκρινε.
Τηλεφώνησε στον Τέλη Καραμέλο τον μετρ του Βαλχάλα, για να ρωτήσει πότε είχε βάρδια το Μπουλντόκ και να του δώσει τα στοιχεία της διεύθυνσης κατοικίας του. Ο τέως οικοδόμος, ιερομόναχος, και τρόφιμος της φυλακής που έδειξε να ξαφνιάζεται ευχάριστα, του τα έδωσε αμέσως.
«Έχει βάρδια κ. επιθεωρητά, μέχρι αύριο το πρωί στις 08:00. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο φυλάκιο ελέγχου της υποθαλάσσιας εισόδου του κλαμπ»
«Ένα σπέσιαλ τραπέζι περιμένει εσάς και τη συνοδό σας γι’ απόψε» βιάστηκε να συμπληρώσει.
«Σας ευχαριστώ κ. Καραμέλο, σας υπόσχομαι πως θα έλθω συνοδεύοντας δυο όμορφες γυναίκες»
«Καλά που μου το είπατε κ. Παρταγίδη... το εφτά για τρεις!» το τελευταίο το είπε φωναχτά, απευθυνόμενος προφανώς σε κάποιον από τους βοηθούς του.
«Σας ευχαριστώ κύριε Καραμέλο»
«Ορβουάρ, τα λέμε σε λίγο κ, επιθεωρητά, η παράσταση απόψε στο Βαλχάλα θα μείνει για πάντα αξέχαστη σε όσους τυχερούς την παρακολουθήσουν»

Ο Επίκουρος έκλεισε το τηλέφωνο και περνώντας την Πισίνα συνέχισε για Πειραϊκή. Ο νοτιάς φαινόταν συνέχεια να δυναμώνει.
Στην τελευταία στροφή πριν την Αφροδίτη αντίκρισε αυτό το θέαμα.

[Little Bob]

Ώρα Ελλάδος 10.36

Το ρεβόλβερ

Ο Αγαπήνωρ Λεπτοπουτσίδης δεν κοιμήθηκε καθόλου. Όλη τη νύχτα μια σκέψη έξυνε τα εσωτερικά τοιχώματα του κρανίου του:
Για να του πάρει τη θέση σκότωσε τον ρεσεψιονίστ του Stanley. Γιατί να μην σκοτώσει ξανά; Αυτή τη φορά για πολύ πιο σοβαρό λόγο. Τώρα παιζόταν... ο κώλος του.
Σ’ ένα ράφι της πορνοβιβλιοθήκης του, πίσω από έναν επιτραπέζιο υγραντήρα με παλαιωμένα entreactos, είχε ένα ρεβόλβερ. Σηκώθηκε και το πήρε στα χέρια του. Μετά, με μια μάλλον απότομη κίνηση άρπαξε το κινητό του κι έψαξε για το όνομα με τα τέσσερα γράμματα.
«Περίμενα το τηλεφώνημά σου».
Ο Αγαπήνωρ αναστέναξε. «Ήσασταν σίγουρος ότι θα σας τηλεφωνούσα;»
«Για ποιον άλλον λόγο θα αποθήκευα το νούμερο ενός χαμένου όπως εσύ; Λοιπόν, είσαι μέσα;»
Ζύγισε το ρεβόλβερ στη χούφτα του. «Ναι».
«Έτσι μπράβο. Τον πρώτο σου πελάτη θα τον συναντήσεις στο κλαμπ Βαλχάλα ανήμερα πρωτοχρονιά. Το όνομα του είναι Δρ. Q-Light».
«Πως θα γνωρίσω ποιος είναι;»
«Θα είναι στο μπαρ και θα καπνίζει Montecristo A. Όπως και να ‘χει θα είμαι κι εγώ εκεί. Σ’ αφήνω».

Για αρκετή ώρα μετά τη λήξη της συνομιλίας ο Αγαπήνωρ είχε μείνει όρθιος, ακίνητος να χαϊδεύει το ρεβόλβερ. Όπως και να ‘χει θα είμαι κι εγώ εκεί.

[Little Bob]

η ταυτοποίηση των 3x2 αυτιών

Οι εξελίξεις που ακολούθησαν ήταν καταιγιστικές.
Το κινητό του Επίκουρου χτύπησε την ώρα που παρκάριζε στο υπόγειο γκαράζ έξω από το φυλάκιο ελέγχου του Βαλχάλα. Ήταν από τα εγκληματολογικά εργαστήρια. Υπήρχε ταυτοποίηση για τα τρία ζευγάρια κομμένα αυτιά που βρέθηκαν στα τρία κοφίνια των Culebras που είχαν βρεθεί στη σκηνή εγκλήματος με το νεκρό Άι-Βασίλη. Η κοινοποίηση των κατόχων των έξι ακουστικών οργάνων θα έκανε πάταγο στην κοινή γνώμη.

Το πρώτο ζευγάρι ανήκε στο Βλάση Ευσταθίου, ηθοποιό βγαλμένο απ’ τα σπλάχνα του θεάτρου τέχνης που τελευταία πειραματιζόταν στο χώρο της σαπουνόπερας. Στο χώρο της καλλιτεχνικής πιάτσας κυκλοφορούσε έντονα πως η στενή σχέση που είχε με τους εκσυγχρονιστές στην κυβέρνηση, του είχε εξασφαλίσει αποκλειστική και φυσικά επιχορηγούμενη διαχείριση στα πολιτιστικά καλοκαίρια της επόμενης πενταετίας. Πράγμα που μεταφραζόταν σε εύκολο και άφθονο ζεστό κρατικό χρήμα.

Το δεύτερο ζευγάρι κομμένα ώτα, κάποτε κοσμούσαν την κεφαλή του Ευστάθιου Βλασιάδη, επιθεωρητή δημόσιας υγείας στις λαϊκές αγορές του λεκανοπεδίου. Οι ψίθυροι στη λαχαναγορά έλεγαν – αλλά αυτό ήταν συνηθισμένο και ενίοτε όχι απόλυτα ασφαλές- πως ο εν λόγω χρησιμοποιώντας τη θέση του, χρηματιζόταν ασύστολα. Η σίγουρη μισή αλήθεια πέραν πάσης αμφιβολίας, ήταν πως έπαιρνε «μηνιάτικο» από τους μισούς πάγκους Αττικής και περιχώρων. Όχι ο ίδιος φυσικά αλλά τα κάθε λογής τσιράκια του.

Το τελευταίο ζευγάρι αυτιά ανήκε στον Πέτρος Χαμπάνος, έναν περίεργο τύπο που τελευταία ξεναγούσε επισκέπτες που ξαφνικά είχαν αποκτήσει ανεξήγητη ευαισθησία για την πανίδα και τη χλωρίδα του Ισθμού της Κορίνθου. Οι πιο μυημένοι έλεγαν πως είχε στήσει και διηύθυνε έναν πολύπλοκο και καλά οργανωμένο τζετ-σετ τζόγο για μεγάλους παίχτες. Ακουγόταν πως κάθε βράδυ παίζονταν και χάνονταν αμύθητα ποσά. Το μόνο σίγουρο ήταν πως ο Πε-Χα όπως ήταν το χαϊδευτικό του, κέρδιζε σιγουράκι αβέρτα παρά.

Και οι τρεις πρώην κάτοχοι των αυτιών είχαν έναν κοινό: ήταν παθιασμένοι aficionados.
Ο επιθεωρητής κλείδωσε το αμάξι και κατευθύνθηκε προς το φυλάκιο εισόδου. Έβγαλε την ταυτότητα του και την κόλλησε στο σκούρο φιμέ τζάμι. Το μάτι του έπεσε στο μεγάλο φωτεινό ρολόι στην είσοδο του υποθαλάσσιου τούνελ που μετρούσε αντίστροφα για την αλλαγή της χιλιετίας.
Σε λίγο άρχιζε το παγκόσμιο πάρτι για το Millennium.

[Little Bob]

ένα ατράνταχτο άλλοθι

Το σκούρο τζάμι στο φυλάκιο άνοιξε και πρόβαλε η φάτσα ενός κλαρινογαμπρού έτοιμου για μπουζούκια.
Προφανώς δεν ήτανε το Μπουλντόκ γιατί από ύψος έπασχε αρκετά.
«Επιθεωρητής Επίκουρος Παρταγίδης, ο Ντοκ το Μπουλντόκ;»
«Χμ… κα-καλησπέρα κ-κυ-κ.ύριε επ-επιθ-εωρητά, ο-οχ-οχ-όχι, δ-δηλ-δηλα-δηλαδή ν-ν-ναι»
Ο επίκουρος τον κάρφωσε με την τσαντίλα έτοιμη να ξεμπουκάρει από τα εσωτερικά του διαμερίσματα, δεν είχε καιρό για χάσιμο.
«Παιδί μου βρίσκεται εδώ;» ξαναρώτησε όσο πιο ήρεμα μπορούσε.
«Ν-ναι, δηλαδή ο-ο-όχι… θα-θα-θα σας εξ-εξ-εξη-γήσω αμ-αμ-αμ-εε-αμέσως…»
«…κάτι έφαγε ο καημένος ο Ντοκ και τον έπιασε κόψιμο, είναι μέσα στην τουαλέτα δυο ώρες και υποφέρει»
Τα τελευταία τα είπε απνευστί, με ορθοφωνία παρουσιαστή της γιουροβίζιον.
«Έχετε λοπεραμίδη στο φαρμακείο σας;» ρώτησε γλυκά ο Επίκουρος ανάμεσα στο ζεν και το φόνο.
Ευτυχώς ο τύπος δεν μίλησε αυτή τη φορά. Άνοιξε ένα μεγάλο κουτί πρώτων βοηθειών στον απέναντι τοίχο και γύρισε με ένα κουτάκι Imodium.
«Α-α-αυ-τ-τ-τό λ-λ-έτε;»
«Άι γεια σου! Πήγαινε δώσε του δύο στο καπάκι και πες του πως τον περιμένω εδώ αμέσως»

Ο φύλακας εξαφανίστηκε στο εσωτερικό του φυλακίου που ήταν γεμάτο μόνιτορ και διάφορα ηλεκτρονικά μαραφέτια. Στη θέση του απουσιάζοντος κλαρινογαμπρού έσκασε από τα ενδότερα ένας μουσάτος λέλεκας μασουλώντας ένα τσούπα-τσουπς (*).
Σίγουρα θα έπρεπε να είχε τατουάζ μέχρι και την κωλοτρυπίδα, αφού ήταν γεμάτος από δαύτα στα ελάχιστα ακάλυπτα σημεία του σώματος του.
Ο άνδρας-τατουάχε αγνόησε επιδεικτικά τον Επίκουρο αποφεύγοντας έστω και έναν τυπικό χαιρετισμό.

Φυσικά ο Επιθεωρητής τον αναγνώρισε.
Ήταν ο Πίπης Τζι ή Ελ Πίπο ο Φυσαρμόνικας, νταβάς, εκβιαστής, κιβδηλοποιός, και κοντραμπατζής, που τον είχε χώσει μέσα πριν καμιά δεκαριά χρόνια για την υπόθεση της στημένης απαγωγής της περιβόητης Τασίας, μιας πατσαβούρας που είχε γίνει σταρ από τη συμμετοχή της στο Ερωτοδικείο.
Ο Ελ Πίπο μπαινόβγαινε στις φυλακές με την άνεση ανθρώπου που γνώριζε καλά το χώρο, και ως εκ τούτου αποδεχόταν φιλοσοφικά τα ups and downs της δουλειάς.



Η λοπεραμίδη φαίνεται πως έκανε γρήγορα και παστρικά τη δουλειά της, γιατί σε λίγο έσκασαν μύτη τα διακόσια εκατοστά και εκατόν εξήντα πέντε χιλιόγραμμα του Ντοκ το Μπουλντόκ. Ήταν κατακόκκινος σαν μπαρμπούνι και κάθιδρος σαν υγραντήρας βορείων προαστίων, αλλά με μια τεράστια αίσθηση ανακούφισης ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του, λες και μόλις είχε διαβεί κάβο με μεγάλη φουρτούνα.
«Καλησπέρα κύριε επιθεωρητά, σας ευχαριστώ πολύ για την ιατρική συνδρομή, ήταν καίρια, πιστέψτε με»
Φαίνεται πως τα ένιωθε αυτά που είπε, γιατί το μούτρο του -που σημειωτέον είχε μια preset παιδική αθωότητα- έλαμπε από γνήσια και ανόθευτη ευγνωμοσύνη.
«Καλησπέρα, δεν κάνει τίποτα. Να ξέρεις πως υπάρχει ακόμα μεγαλύτερο βασανιστήριο: να σε πιάσει τέτοιο κόψιμο στην Ομόνοια».
Το τελευταίο ο επιθεωρητής το είπε σαν καπετάνιος που διηγείται κάποιο απ' τα ναυάγια του.

«Μπορούμε να τα πούμε ιδιαιτέρως;»
«Φυσικά, παρακαλώ περάστε»
Ο ψηλέας άνοιξε ένα κρυφό πορτάκι στο πλάι του φυλακίου κι ο Επίκουρος μπήκε μέσα. Ο τύπος ήταν πραγματικά τεράστιος, με τη σικάτη κουστουμιά που φορούσε να του δίνει την κομψότητα ντουλάπας.
«Σε τι μπορώ να σας φανώ χρήσιμος αστυνόμε;»
«Που βρισκόσουν χθες βράδυ Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου από τις δέκα το βράδυ μέχρι τις δύο μετά τα μεσάνυχτα, αυτό μόνο θέλω να μου πεις και τελειώσαμε»
«Τόσο εύκολο κ. επιθεωρητά, εγώ νόμιζα πως θα με ρωτήσετε τίποτα πιο περίπλοκο»
«Λέγε Ντοκ, το ρολόι μου τρέχει πιο γρήγορα από το δικό σου»
«Λοιπόν, χθες, είχα ρεπό παρεμπιπτόντως, και τις ώρες αυτές τα έπινα με την παλιοπαρέα στις Μουριές, μια ψαροταβέρνα στην Αγια-Σοφία. Για την ακρίβεια ήμουνα εκεί από τις τέσσερεις το μεσημέρι και φύγαμε κατά τις τρεις το πρωί, βλέπετε ο νόμος Παπαθεμελή δεν έχει πέραση στα Καμίνια» Το τελευταίο το είπε γελώντας.
Ο Επίκουρος έβγαλε το κινητό του. «Μπορώ;»
Ο μπράβος ποζάρισε με άνεση σταρ. Ο επιθεωρητής τράβηξε μια ανφάς και την έστειλε με mms στην Πετρίνα, ρωτώντας την πότε είχε δει τελευταία φορά τον εικονιζόμενο. Η απάντηση ήρθε άμεσα: «Ήταν εδώ χθες με την γνωστή παρέα, καπνίζανε και μπεκροπίνανε από το μεσημέρι μέχρι την ώρα που κλείσαμε, στις τρεις-τρεισήμισι τα ξημερώματα»

«Δεύτερη και τελευταία ερώτηση, ποια είναι η σχέση σου με μια OCSA (**) Partagas Culebras; Ένα κοφίνι που βρέθηκε σε σκηνή εγκλήματος είχε αποτύπωμα σου»
Ο δίμετρος αρχιμπράβος έμεινε ανέκφραστος σαν καναπές.
«Σε μια από τις τελευταίες συναντήσεις με την παλιοπαρέα την άνοιξα για να φουμάρουμε μοιράζοντας τα εννιά στικ σε όλους. Τόσοι είμαστε εκείνο το βράδυ. Ο συχωρεμένος ο Suleyman μου ζήτησε τότε τα τρία άδεια κοφίνια, τα οποία και μετά χαράς του έδωσα»
«Ευχαριστώ» είπε μονολεκτικά ο Επίκουρος και σηκώθηκε. Με το Μπουλντόκ εκτός κάδρου, θα ακολουθούσε το στοιχείο που οδηγούσε στον δεύτερο βασικό ύποπτο. Ευτυχώς είχε φροντίσει γι’ αυτό ο καλός του φίλος Φον Μπούσα, αφήνοντας κρυπτογραφημένο μήνυμα στο καπνόφυλλο με το σχήμα των ΗΠΑ. Ήταν κι ο μόνος άλλωστε που είχε αντικρίσει το δολοφόνο.
«Ελπίζω να σας δούμε στο πάρτι κ. Επιθεωρητά, ευχαριστώ και πάλι για την ανακούφιση που μου προσφέρατε»
Ο Ντοκ το Μπουλντόκ, φόβος και τρόμος της νύχτας - κατ' επάγγελμα ψεύτης - αυτή τη φορά ήταν απόλυτα ειλικρινής.
Μέσα του ένιωθε διπλά ανακουφισμένος.

(*) διάσημο γλειφιτζούρι το λογότυπο του οποίου είχε σχεδιάσει ο Salvador Dali
(**) OSCA=Ιούλιος 1996, σημειωτέον ότι τα Partagas Culebras ήταν machine made μέχρι το 2005

[Little Bob]

ένα μπιμπίκι που έσκασε τη σωστή στιγμή

Στον πατρογονικό πύργο των Plebarone-Karadineti επικρατούσε σιωπή μαυσωλείου. Το οίκημα ήταν σκοτεινό, εκτός από ένα φωτισμένο παράθυρο του πρώτου ορόφου στη δυτική πτέρυγα. Κρυμμένοι στην πίσσα της δεκεμβριανής νύχτας, οι δυο συνεργάτες παρακολουθούσαν με xx-ray τις κινήσεις του δόκτωρος Q εδώ και καμιά ώρα. Τα τελευταία δέκα λεπτά βημάτιζε πέρα-δώθε σκεφτικός με τα χέρια δεμένα πίσω, καπνίζοντας ένα Digger.
Οι στάχτες είχαν αρχίσει να κοσμούν το παχύ περσικό χαλί, δείγμα της ολοκληρωτικής αφοσίωσης του μοναδικού ενοίκου του πύργου στους κρυφούς του λογισμούς.
«Κάνε μου μόνο ένα νεύμα και τον τέλειωσα. Αν θες μπορώ να τον ψήσω, να τον εξαϋλώσω, να τον ανασκολοπίσω, ή απλά να του φυτέψω μία στο δολιχωτό λευκό άτριχο κρανίο του» είπε μοχθηρά ο Σολ ο Τσιγγάνος.
«Ειδικά ο δόκτωρ είναι όλος δικός μου!» απάντησε η Suleywoman μ’ ένα ελαφρό νιαούρισμα στη φωνή, «γιατί και πριν να βάλει το χεράκι του στη φρικτή δολοφονία του αδελφού μου, τον είχα άχτι. Πέρσι του έδωσε μόνο 247 Πουρίων από εκείνο το κωλοφόρουμ»

Τα μάτια της γυάλισαν μες τη νύχτα. Ύστερα αναρριχήθηκε σαν νυχτερίδα στον τοίχο φθάνοντας στο ύψος του φωτισμένου παραθύρου. Προσεκτικά, με απόλυτα μελετημένες κινήσεις, σήκωσε το κεφάλι να δει τι γίνεται μέσα.
Πρώτα άκουσε τον δόκτορα να λέει με πάθος «Αχ Λενιώ μου, αχ Λενιώ μου» κι ύστερα τον είδε. Ήταν όρθιος πίσω από μια λουί κατόρζ και πάνω της ήταν καθισμένη μια ημίγυμνη πενηντάρα με τροφαντά κάλλη. Εκείνος έσκαγε με αφοσίωση άγγλου φυσιοδίφη τα μπιμπίκια στη γυμνή της πλάτη.
Το θέαμα την σόκαρε τόσο, που έδωσε στον εαυτό της ένα λεπτό να ηρεμήσει και να αυτοσυγκεντρωθεί. Ήταν περιβόητη σιχασιάρα, κι η σκηνή που αντίκρισε την έκανε να ανατριχιάσει από αηδία. Τότε ακριβώς, γαντζωμένη εκεί στον λείο παγωμένο τοίχο που υψωνόταν είκοσι πέντε μέτρα από το έδαφος, ένιωσε πως είχε έρθει Η ώρα.

Βγάζοντας μια τρομερή κραυγή σαν ιαγουάρος που επιτίθεται στην τρυφερή γαζέλα, διέλυσε με μια κλωτσιά τα τζάμια του παραθύρου εισβάλλοντας στο δωμάτιο. Εκείνη την ώρα ο δόκτωρ έσπαγε ένα τεράστιο μπιμπίκι στην πλάτη της ευτραφούς μιλφ, το οποίο αφού πρώτα έκανε «χλατς», εκσφενδόνισε δύο κυβικά εκατοστά ορό και πύον που πήγαν κατευθείαν και κάθισαν στο αριστερό μάτι της επιτιθέμενης.
Εκείνη έβγαλε ένα απόκοσμο ουρλιαχτό φρίκης κι άρχισε να τρέχει σαν μαινάδα ψάχνοντας το μπάνιο.
Χρόνος αρκετός για να εξαφανιστούν το υποψήφιο θύμα και η επισκέπτρια του σε μια κρυφή καταπακτή, που άνοιξε με το πάτημα ενός αόρατου μοχλού στο πάτωμα που μουλωχτά πάτησε ο επιστήμονας.
Η Suleywoman επέστρεψε σε 30΄΄ με μια πετσέτα στο πρόσωπο, αλλά ήταν αργά. Ο πρώτο φόνος είχε αποτύχει από έναν τελείως απρόβλεπτο παράγοντα. Κατέβηκε με τον ίδιο τρόπο που είχε ανεβεί και βρήκε τον Σολ κρυμμένο σε μια συστάδα από αγριοφασκομηλιές.
«Ο δεύτερος είναι δικός σου Τουρνέ, στο υπόσχομαι»