Delicia #2 αγορασμένη στην αγορά του Αλ-Χαλίλι
χωρίς επίτηδες να ρωτήσω το δουλέμπορο για ηλικία και βιογραφικό
τζογάρoντας στην ηδονή που μπορεί να προσφέρει το άγνωστο
στο σημείο αυτό δεν θα κρύψω πως αναρωτήθηκα για την έμπνευση της βαθμολογίας σου κυρ-επιλοχία
διότι τα υποδήματα δεν είναι απλά και μόνο αξεσουάρ των (κάτω) άκρων δικέ μου
αντιθέτως σέρνουν πίσω τους πολλούς συμβολισμούς και μπόλικη σημειολογία
με κάποιους να τα φοράνε σαν φετίχ κι άλλους απλά για να μην περπατάνε ξυπόλυτοι
και τους γκουρού του στυλ να αποκρυπτογραφούν με ποιητικό οίστρο 12ποντα, πλατφόρμες, μποτάκια, και sneakers
κάπου διάβασα μάλιστα πως το 90% του χαρακτήρα μας φαίνεται λέει στα παπούτσια που επιλέγουμε
και μετά αυτά τα αμπελο-φιλοσοφήματα μπαίνω στο δια ταύτα
απεκδύοντας την τρυπακόρτα από τα λευκά της εσώρουχα και προβαίνοντας σε διακόρευση
προκειμένου να μυρίσω και να γευτώ τα δικά της εξωτερικά & εσωτερικά πατούμενα
το λοιπόν, μετά από ένα αδιάφορο, συνεσταλμένο, και ολίγον παρθενόπη pre
η δις Ντελίθια αποδείχτηκε μικρή στο μάτι – μεγάλη στο κρεβάτι, (sorry κιόλας για το soft porn)
παρουσιάζοντας ένα μέτριο μεν, σε τέλειες αναλογίες σώμα δε
με πληθώρα γεύσεων που μου υπενθύμισε γιατί έχω πάντα μια κούτα στον υγραντήρα μου
ξεκίνησε με γρασίδι-άχυρο, και γρήγορα το γύρισε σε καστανή ζάχαρη κι ένα απρόσμενο μπισκότο
με φουλ ζαχαρούχο γάλα, γλυκάνισο, δερματάκι, σταφίδες, φιστίκι, και κανέλα στη συνέχεια
ολοκληρώνοντας με φίνο εσπρεσάκι, άνθη, βουτυρωμένα καρύδια, λευκό πιπέρι, και δαμάσκηνο
μάλιστα! Κύριος οίδε πόθεν έσχε αυτά τα καλούδια, πλην όμως το ‘πε το ποιματάκι της
φτιάχνοντας όμορφες ρίμες και δένοντας τα κορδόνια της μεταξύ diabora και adibas
ηθικό δίδαγμα "το ξένο είναι πάντα πιο γλυκό", και η εξερεύνηση συνεχίζεται…