The pleb sessions: Session 1 – JLP Brevas vs Toscano Classico Battle Royale

[Petran]

σας έχει συμβεί να κολλήσει στιγμιαία ο εγκέφαλος κι άλλο να βλέπει κι άλλο να «διαβάζει»..??
κι ύστερα να περνάει συνέχεια το οφθαλμικό σκάνερ αέρα-πατέρα πάνω από κοτζάμ JLP και να διαβάζει κάθε φορά Quintero..??
ε, αυτό έπαθα χθες, για λόγους άγνωστους, χαμένους στη μετάφραση του εσώτερου κόσμου μου
πιστός όμως όχι μόνο στο πνεύμα αλλά και το γράμμα του thread, επανορθώνω πάραυτα
αφού φρόντισα να προμηθευτώ το δίδυμο-φωτιά του επιστήμονα

πάμε λοιπόν για back to back double penetration JLP Brevas vs Toscano Classico
σε ντεκλαρέ pleb σκηνικό με pairing Μαλαματίνα και μεζέ παστή σαρδέλα και ελίτσα
όχι, δεν παίζουμε, ούτε είμαστε του ντεμέκ, μπλαζέδες no pasaran ρε, pleb ή θάνατος!



…τι σημαίνει όμως «pleb»?

ακούγεται σαν κάτι υποτιμητικό αλλά δεν είναι απαραίτητα
σίγουρα πρόκειται περί διφορούμενου και αφηρημένου όρου
που αναλόγως περιεχομένου έχει θετική ή αρνητική αύρα, κάτι σαν το “cult»
σε πρώτη ανάγνωση σημαίνει ο πληβείος, ο λαουτζίκος, η μάζα
και γενικά δηλώνει τα κατώτερης υποστάθμης άτομα (ακόμα κι αν τυγχάνουν αριστοκρατικής καταγωγής)

η πλέμπα απέχει παρασάγγας από τη χλέμπα, η δεύτερη έχει μόνο αρνητική-υποτιμητική σημασία
(ένας χλεμπονιάρης δεν θα γίνει ποτέ pleb-er)
το επίθετο πλεμπαίος χαρακτηρίζει τη σάρα και τη μάρα της πλέμπας, προσδίδοντας αρνητική σημασία στο ουσιαστικό
πλεμπαίοι μπορεί να είναι από φτωχοί μαϊντανοί μέχρι νεόπλουτα ξεπλύματα
και γενικά πουθενάδες, που δε νιώθουν στο κορμί και την ψυχούλα τους τις κοσμικές δονήσεις
από τους χύμα αναρχοάπλυτους μέχρι τους βουτυράτους ψευτομπουρζουά μπλαζέδες
αντίθετα, το επίθετο πλεμπικός έχει θετικό πρόσημο και χαρακτηρίζει τους «σωστούς» plebers
οι τελευταίοι ευδοκιμούν οπουδήποτε, ενώ οι πλεμπαίοι ζουν στην πλεμπάγια

τέλος, να πούμε πως όσοι σφίγγονται λίγο να συμμετάσχουν στο project, καλύτερα να μην το κάνουν
έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να «νιώσουν» ποτέ
η καρδιά του δικέφαλου JLTOSC κτήνους δεν χτυπάει στο «ποιο είναι καλύτερο»
ανοίγει για να υποδεχτεί όλα τα τριγύρω πεφταστέρια που βλέπουν μόνο οι αθεράπευτοι tobacco hidalgos
οι υπόλοιποι μην κάνετε τον κόπο να ψάξετε καθόλου, δεν θα βρείτε ποτέ λουλούδια στον σκουπιδοτενεκέ

και μετά τα απαραίτητα προκαταρκτικά τα οποία τεχνηέντως χρησιμοποίησα δίκην λιπαντικού
μπορούμε να προχωρήσουμε στο δια ταύτα, τη διπλή δλδ διείσδυση στον απατηλό κόσμο του Χοσέ και της Τόσκας
αναζητώντας (μαζί με τη φιλοσοφική λίθο των αλχημιστών) και το κλειδί που ανοίγει τη Μαγική Πόρτα της Υπερ-Μη-Πραγματικότητας
εν άλλοις λόγοις, τη βαθύτερη ουσία αυτού που είναι και όχι αυτού που φαίνεται

πρώτα όμως ένα μουσικό διάλειμμα το οποίο σας συνιστώ να απολαύσετε ολόκληρο
θα λειτουργήσει χαλαρωτικά μυώντας σας με υπνωτιστικό τρόπο στα μυστικά του παράλληλου σύμπαντος του ΚΚ (καπνικό κάρμα)…





JLP
μαυριδερό, κατασκευαστικά λεβέντικο, καλοτυλιγμένο, λαδερό
εξωτερικά μυρίζει αρωματικά έλαια και χώμα
στο ρούφηγμα βγάζει σταφίδες, σοκολάτα υγείας, και κίτρο

Toscano
έχει το γνωστό ζαρωμένο – σκοροφαγωμένο σουλούπι
μυρίζει βερνίκι παπουτσιών, φωτιστικό πετρέλαιο, παστή ρέγκα, και τη μούργα που βγάζουν οι αλεσμένες ελιές
στο ρούφηγμα φορτώνει βενζινόκολλα, ροκανίδι, αγγουράκι τουρσί, και μουρουνέλαιο
ήδη έχω φτιαχτεί



JLP
οι πρώτες τζούρες έχουν ένα βελούδο της φτωχολογιάς
με νότες από ανθόνερο, γλυκό ξύλο, και μια ιδέα γκρέιπφρουτ
ο συνδυασμός σαρδελίτσα-Μαλαματίνα δημιουργεί ίντριγκες απαγορευμένου γευστικού σκαλαθύρματος

Toscano
οι πρώτες τζούρες φορτώνουν βενζίνες στο ρεζερβουάρ
ακούγονται και μια μαργαρίνη μαζί με υποψίες από ιδρωμένο δέρμα οικιακού τετράποδου
η αλμύρα της σαρδέλας του προσθέτει γλύκα, το όξινο της ρετσίνας αφήνει μια υπόνοια γευστικής licking αμαρτίας



JLP
για κάμποσες τζούρες μένει σε ένα υπέροχο γλυκό τίποτα
με μαλακά puffs από ζαχαρόνερο, άγλυκη καραμέλα, και γλυκάνισο
σιγοβράζει κι ένας μαύρος καφές συνοδεία πευκόξυλου
είναι φανερό πως καίγεται πιο γρήγορα από την Τόσκα

Toscano
νότες από καμένο κερί, γλυκό ξύλο, μέταλλα, λιβάνι, και τριμμένο πιπέρι
είναι εξίσου φανερό πως καίγεται πιο αργά από τον Χοσέ



JLP
ολοκληρώνει το performance με μόκα, γη, ξερή μουσταλευριά, κίτρο, και τσίλι
καθ’ όλα ευπρόσωπη φούμα ο Χοσέ και δεν του το ‘χα

Toscano
ρεβιθοκαφές, λάδι αυτοκινήτου, σιρόπι ξύλου, λιθώδεις ριπές σαν να χτυπάει η αξίνα πάνω σε πέτρα
μαζί με μπόλικο «θα σου βάλω πιπέρι στο στόμα»
εντός, εκτός, κι επί τα αυτά η Τόσκα, μου έδωσε ό,τι ακριβώς περίμενα

όπως έγραψα και χθες στο «κατά λάθος εξεπίτηδες» (ου γαρ έρχεται μόνον Τάκη):
περιέχει ολίγη «χυδαιότητα» να κάνεις αφισιοναδικές συγκρίσεις ανάμεσα σε δυο cult διαμάντια
συνελόντι ειπείν, και μόνο για την οικονομία του thread, θα δηλώσω πως καπνιστικά κέρδισε το Χοσέ
παρόλα ταύτα δεν βρίσκω λόγο να αλλάξω τη βαθμολογία μου: «ένιωσα» το Toscano περισσότερο…

[Στάθης]

Eυχαριστώ τα μάλα τον Τάκη για την συστηματική καταγραφή της hardcore pleb εμπειρίας του αλλά και για την σημαντική του συνεισφορά στην θεωρία του pleb.

Aπ οσο γνωρίζω αρκετά επιφανή μέλη του cigarsforum.gr κάνουν τα πρώτα δειλά τους βήματα μέσα στην πλέμπα και περιμένουμε με αγωνία τις εμπειρίες τους.

Άραγε θα νιώσουν?

[Στάθης]

Ξεκινώ ατρόμητος την περιήγηση μου, ωσάν ένας σύγχρονος conquistador στα βάθη της πλέμπας με το JLP Brevas. To έχω κάνει dry boxing ένα 24ώρο μπας και σωθεί τίποτα. Το πούρο έχω να το κάνω τουλάχιστον 10 χρόνια. Τα τελευταία JLP που θυμάμαι, ολίγον τραυματικά, ήταν κάτι cazadores πριν 5-6 χρόνια. Συνοδεύω με αντίστοιχο plebodrink dewars που έχω μόνο για τα plebofriends μου. Για να δώσω λίγο παραπάνω στο pleb το σερβίρω ον δε ροξ με παγάκια βενζινάδικου (όχι, δεν κάνω πλάκα).

Από κρύα έχουμε το απόλυτο 0, ίσως με (πάρα) πολύ προσπάθεια λίγο άχυρο, πιο συντηρητικό και από την κα Λουκά πριν το fabulous makeover. Κόβω και τραβάει οκ, αν και αρκετά προς το δύσκολο.

Στο άναμμα προσπαθεί το δύσμοιρο να δώσει λίγο χορτάρι και λίγο ξύλο. Το κάνει με τόση τσιγκουνιά που μπροστά του ο Σκρούτζ είναι ΠΑΣΟΚ. Τέλος του πρώτου τρίτου και δεν έχει αλλάξει τίποτα. Άγευστος αέρας. Τόσο πολύς αέρας που μου θύμισε μια ανάμνηση που είχα με μια ξανθιά αεροσυνοδό, σε μια πτήση προς το Βέλγιο αν θυμάμαι σωστά στην προεφηβική μου ηλικία. Η απειρία της νιότης μου με έκανε να καρφώσω το βλέμα μου πάνω της αδιακρίτως καθώς ήτο και φοβερό κομμάτι. Αυτή ανταπέδωσε με το βλέμμα της και προφανώς διέκρινε την αμηχανία στο πρόσωπο μου και έκανε μια παρατήρηση: Εσάς σας βλέπω λίγο νευρικό. Οοοοχι απάντησα εγώ. Μου λέει μήπως θα θέλατε μια ξενάγηση? Μα φυσικά της απαντάω. Σε εκείνο το σημείο ξεκινά να αραδιάζει μια σειρά από τεχνικές λεπτομέρειες για το άνοιγμα της πόρτας εκτάκτου ανάγκης. Η νεαρή επιστημονική μου συνείδηση βραχυκύκλωσε αγρίως καθώς ο εγκέφαλος μου προσπαθούσε με μεγάλη αποτυχία να διαμοιράσει νοητικούς πόρους ανάμεσα σε αυτούς που είναι απαραίτητοι για την κατανόηση του μηχανισμού της πόρτας (που με ενδιέφερε) καθώς σε αυτούς που είναι απαραίτητοι για την δημιουργία φαντασίωσης κατά την οποία το ξανθό είναι το slave μου (που με ενδιέφερε επίσης, ενδεχομένως και περισσότερο). Τελικά θυμάμαι ότι η προσοχή μου διαμοιράστηκε στο latch της πόρτας και στο latch που θα ήθελα να υπάρχει σε άλλα σημεία, μια κατάσταση βασανιστικά ημιτελής, υπαρξιακά μετέωρη και σχετικά αδιάφορη, όπως ακριβώς και το brevas.

Υπάρχει και το άλλο πρόβλημα εδώ, ότι επειδή το πούρο είναι τόσο κάτω, αφήνει να αναδειχθεί και όλο το βρωμερό μεγαλείo του Dewars το οποίο κερνά συνεχώς βρώμικη κάλτσα, κρεμμύδι και πετρέλαιο. Αν αυτός ο συνδυασμός σας φέρνει στο μυαλό τρούφες, σας λέω από τώρα ότι δεν έχει καμία σχέση. Πραγματικά απαίσιο, καμία σχέση με την ευγενική αλλά αδιάφορη φύση του Breva.

Προς την μέση σφιγκοκολιάζει αρκετά και έτσι διαπράττω ηδονική κολωνοσκόπηση με λίγο μασαζ όπου με παίρνει. Το τράβηγμα φτιάχνει λίγο και νομίζω ότι βοηθάει και το προφίλ του. Βγάζει δειλά δειλά μια άγλυκη κρέμα και λίγο ψωμάκι. Συνεχίζει έτσι μέχρι το τέλος χωρίς τίποτα άλλο εκτός από μια φρικτή εσανς ψαρίλας που σε συνδυασμό με το γενικό προφίλ του πούρου μου φέρνει στο μυαλό τα λόγια του μεγάλου ποιητή:

Κρατούσες μια πετονιά για να ψαρέψεις λούτσους
μα καταλάθος έπιασες τέσσερεις μαύρους π****ους.

Απο νικοτίνη ας γελάσουμε καλύτερα, η ελαφριά τσίχλα nicorette έχει περισσότερη. Η επίγευση είναι πιο κοντή και απο Rocky Patel. Εξαιρετικά φτωχό το breva, συντηρητικό, μικροαστικό και θα τολμούσα να πω και δημοσιουπαλληλίστικο , πούρο ανίκανο να οδηγήσει σε βαθύτερα επίπεδα νιωσήματος. Ένιωσα λίγο αλλά δεν έκατσα.

Θα επανέλθω και με το toscano αλλά δεδομένου της σταθερότητας του, το παιχνίδι μου φαίνεται ήδη πουλημένο.

[Τάκης]

Το pleb είναι κάτι πολύ πιο πέρα και πάνω από το «μου αρέσει-δεν μου αρέσει»
η βαθύτερη ουσία και ο κρυφός του στόχος είναι η πραγμάτωση της «plebrvana», κάτι αντίστοιχο της βουδιστικής «nirvana»
που εκδηλώνεται όχι υπό την μορφή άρνησης της εγκόσμιας επιθυμίας αλλά με την κατάκτηση μιας εσώτερης φώτισης
κατά την οποία πραγματώνεται το αντι-κάρμα «NASARESIKATIPOUDENSARESI»
αυτό επιτυγχάνεται μετά από μακρά μυητική διαδικασία αφύπνισης
που διαρκεί εφτά Στάδια τα οποία ξεκλειδώνουν ισάριθμες εσωτερικές Πύλες

Όσο και να διανθίσει κάποιος επιμελώς το κοσμικά ασύνδετο του με ένα «αντικείμενο» pleb
κρύβοντας τεχνηέντως – και επί ματαίω προφανώς - την ουσιαστική του απέχθεια
στην ουσία δεν διαφέρει από τους άλλους - φανερούς κατά συνείδηση πλεμπαίους
που αδυνατούν φύσει και θέσει να «νιώσουν» το μεγαλείο της plebΑς ©

[Στάθης]

Τι στο καλό κάνω εδώ.... είμαι από αυτούς που σφίγγονται λίγο με το project, αλλά θα δοκιμάσω και προτρέπω και όλους όσους συσφίγγονται μαζί μου να το πράξουν.
Τουλάχιστον μετά θα είστε σίγουροι για την όποια απέχθεια έχετε προς αυτά τα pleb πούρα.Σας βεβαιώνω πως δεν θα είστε ποτέ και καθόλου λιγότερο εραστές του γαλάζιου καπνού, αν δεν νιώσετε τίποτα θετικό προς αυτά τα καπνιστικά ρημάδια του σωρού!

Βράδυ, λοιπόν, στην βεράντα με όλη (σχεδον )την παρέα, και αφού φυσικά δεν υπήρχε περίπτωση να αγοράσω με ίδια βούληση κάποιον από τους δυο εν λόγω μονομάχους, με φίλεψαν γνωστοί orismenoi και τα δυο ρημάδια του session.
Μαζί με Johnny Red για να ολοκληρωθεί η κατρακύλα.....
Κατά την διάρκεια της παραγγελίας, τυλιχτά και πατάτες για όλους, πηρα το Toscano.
Δεν πήρα καμία ευχαρίστηση από το κράτημα, από την κρύα μυρωδιά, από την εμφάνιση , από την αίσθηση στα χείλη μου.....
Το άναψα, φυσικά με φουλ αρνητική προκατάληψη, και δικαιώθηκα πανηγυρικά.
Μολύβι, βενζίνη, κάρβουνο....οι γεύσεις στις πέντε πρώτες τζούρες. Και στις επόμενες και στις μεθεπόμενες.....
Βγαίνει το κορίτσι μου στην βεράντα, τι καις μου λέει? Και γιατί βρωμάει έτσι....της είπα να ρωτήσει τον επιστήμονα, που λέγε κάτι ασυνάρτητα, αστον να κάψει για να νιώσει και λοιπές αηδίες......τι να νιώσω ρε φίλε? Αφού είναι μαλακια το άτιμο! Πάρε και pleb τρόπους να γουστάρεις....
Έκοψα και λίγο την άκρη να πάω στο πιο χοντρό, αν έχει τέτοιο, μπάσκετ και μου κάτσει πιο καλά στα χείλη αλλά δεν.....
Ευτυχώς ήρθε το φαΐ και έκανα time out.....
Στην συνέχεια πήρα το Brevas. Πολύ καλύτερα στην αίσθηση, πολύ πιο γνώριμη και όμορφη. Κόβω ψιλόανακουφισμενος, και τίποτα...στούμπα TC...
Αυτές είναι οι χειρότερες του είδους, γιατί αν πας να κανείς επέμβαση συνήθως γεμίζεις τρίμματα..... ευτυχώς αυτή την φορά ήταν τόσος στουμπωμένο, που δεν έβγαλε σχεδόν τίποτα ούτε στο perfect draw.
Αφού το πάλεψα λοιπόν, κατάφερα να το ανάψω. Ζαχαρόνερο, χώμα, ναι μαζί. Λίγο κρέμα, καφές, ξύλο....
Σώμα μέτριο, και καταλαβαίνω γιατί δεν κάνει για λαούς τους νικοτινάκηδες με τους καμένους κάλυκες.
Μαζί ξανά ανάβω το Toscano για να φτάσω στην κορυφή της σιχαμάρας σε αυτήν την δοκιμή. Όλα τα προηγούμενα με έξτρα ένταση, βενζίνη και πετρέλαιο. Βάζω στο νεροπότηρο και λίγο Johnny Red..... η κορύφωση της αποτυχίας στην βραδιά ήταν αυτή. Ντάνες , δεν πίνεται με τίποτα.

Πάω λοιπόν μια το Toscano, μια το JLP, παίρνω και άλλες δυο τζούρες από το Johnny....( τόσες άντεξα)....
Στα γρήγορα πετάω το Toscano , λίγο μετά την μέση και κοντά στην μπαντα....
Κρατάω το JLP, βάζω ένα spirit της προκοπής, και το καίω μέχρι τέλους.
Κια μέλι είχε, και γλυκάνισο, και καφέ ελληνικό, φουντούκια και μια δόση από κρέμα.
Όλα στο mute φυσικά, αλλά εκεί ήταν βασικά στοιχεία της Κούβας.

Δηλαδή τώρα πρέπει να βγάλουμε συμπέρασμα?

Εύκολα το Toscano δεν ακονίζεται, αν δεν είσαι από αυτούς που κυνηγάνε την νικοτίνη και όχι την απόλαυση. Είναι κατασκευαστικά άθλιο, αν και έχει καλό τράβηγμα, εμφανισιακά τραγικό, δεν παλαιώνει , δεν θέλει υγραντηρες να συντηρηθεί. Καλύπτει τα βασικά για να χαρακτηριστεί πούρο, αλλά στα μάτια μου δεν είναι. Και πείτε μου ότι θέλετε....
Το JLP, είναι μια αλλαγή ιστορία. Με ρώτησε ο Harmonica, αν θα έπαιρνα κούτα. Όχι, είναι η απάντηση, ειδικά με τη ελληνική τιμή, την στιγμή που έχω άλλες επιλογές. Γευστικά δεν ήταν κακό, για κανένα λόγο για πέταμα, αντίθετα θα έλεγα πως μου έδωσε και μια ικανοποίηση.

Τελειώνοντας να ξανά πω πως δεν είμαι ντεμέκ καπνιστής, ούτε έχω τάσεις επίδειξης για κανένα λόγο.
Απλά βάζω την απόλαυση μου πολύ πάνω από την τζούρα της νικοτίνης, η οποία δεν μου λείπει καθόλου. Στην πραγματικότητα ποτέ δεν έχω ανάψει πούρο για να ξεχαρμανιάσω. Το ανάβω απλά γιατί γουστάρω!
Και αυτό με κάνει καραφουλ εραστή του γαλάζιου καπνού, ο οποίος νιώθει εξαιρετικά καλά αυτό που καπνίζει! Και καθόλου μα καθόλου plabaio

Φυσικά στην ερώτηση του θέματος θα απαντήσω JLP, μιας και το Toscano θέλω να ξεχάσω όσο πιο γρήγορα γίνεται...

[Fairlight]

Προφανώς και χαιρετίζω την καθόλου πλεμπιάρικη και κατά βάση 100% αρχηγική τοποθέτηση του ψηλού αγοριού κατά την οποία το νιώσημο κατέστη αδύνατο με βάση τις συγκεκριμένες συνθήκες δηλαδή την φύση των συγκεκριμένων πούρων αλλά και την ιδιοσυγκρασία του taster.

Μια μικρή παρατήρηση έχω μόνο σαν βασικός σχολιαστής αυτού του θέματος και είναι και κάτι που με απασχολεί και γενικότερα. Γιατί η ανάγκη για νικοτίνη ή ξερχαμάνισμα αποκλείει την αυθεντική εμπειρία απόλαυσης ενός πούρου? Το ερώτημα μπορεί να τεθεί και αντίστροφα δηλαδή γιατί κάποιος καπνιστής που δεν είναι εθισμένος στην νικοτίνη αυτομάτως ζει μια πιο αυθεντική εμπειρία με το πούρο? Είναι ένα (αμπελο)φιλοσοφικό ερώτημα που νομίζω ότι μπορεί να τεθεί στα πλαίσια του pleb sessions. Είστε ελεύθεροι να σχολιάσετε επι του θέματος, αφού νιώσετε φυσικά.

[Tournesol]

φίλτατε οικοδεσπότα, επιτρέψτε μου δύο κρίσιμες βιβλιογραφικές αναφορές

a) σύμφωνα με τον Johann Führer, (ελλ. Ιωάννης Αρχηγεύς), φιλόσοφο της Αντι-Καπνιστικής σχολής
στο περίφημο βιβλίο του «Αρχί, Αντί, και ΠΔ Διαλογισμοί»:

<<Aνθεξυπονοείται πως το ξεχαρμάνιασμα αποκλείει “την αυθεντική εμπειρία απόλαυσης ενός πούρου.”
Eίναι δε μέγιστη ύβρις και συνιστά βλάσφημη άγνοια, η εκφραζόμενη υπό μορφήν αμπελοφιλοσοφίας άποψη περί ταυτόσημης καπνιστικής απόλαυσης του πούρου, ότι δλδ κάποιος καπνιστής “που είναι εθισμένος στη νικοτίνη, αυτομάτως ζει μια εξίσου αυθεντική εμπειρία με έναν μη εθισμένο.”>>

(η παραπάνω άποψη καταρρίφθηκε τον 17ο αιώνα από τον Θωμά Φεϊρλάτιο το Νικοτινιστή στην πραγματεία του «Περί Πίπας»)

b) <<Η PlebA © υφίσταται πέραν του Καλού και του Κακού.
Στον «πραγματικό» κόσμο, ένα pleb αντικείμενο θα φανεί εξεταζόμενο στο γυμνό αμύητο μάτι 1000 στις 1000 φορές υποδεέστερο, τιποτένιο, χαμερπές, άνευ αξίας σκουπίδι. Κι εκεί ακριβώς βρίσκεται το μεγαλείο του.
Αποδιωγμένο ως παρίας, έκπτωτο από την Εδέμ της Καθωσπρέπειας, ανοίγει τα μεγάλα μαύρα φτερά του και ίπταται υπεράνω της φτωχής αριθμητικής της λογικής, εκσφενδονίζοντας πτύελα στη στενή και μικρόψυχη οπτική της προκατάληψης και την εξ ορισμού καταδίκη του στην πυρά.
Η ιστορία της PlebΑς © είναι ένα αδιάκοπο κυνήγι μαγισσών στο σκοταδιστικό μεσαίωνα του ανθρώπινου «μη νιώθειν».>>

(Friedrich Nietzsche “Jenseits von Gut und Böse: Vorspiel einer Philosophie der Zukunft”)

[lefteris c]

Πριν 4+ χρόνια είχα πέσει σε κάτι πολύ καλές παρτίδες Brevas, και τα τιμούσα συχνά
τότε τα είχα πρώτα στην κατάταξη μεταξύ των τριών Χοσέ που κάπνιζα (Cazadores, Cremas, Brevas)
λίγο αργότερα όμως άλλαξα γνώμη, άλλη σοδειά; έτυχε με τα συγκεκριμένα; και κατέβηκαν στη διαβάθμισή μου,
την ίδια περίοδο είχα πάρει κι ένα κουτάκι Τoscano που πραγματικά δεν μπορούσα να το καπνίσω ολόκληρο,
στην μέση κάπου το εγκατέλειπα, με ενοχλούσαν θυμάμαι στο λαιμό, πρέπει να τα είχα τουλάχιστον 6 μήνες και το ένα το είχα δώσει,
δεν ξέρω αν θα το ξανακάπνιζα Θωμά ;

Να σου πω εδώ ό,τι τα σπάει το δεύτερο βιντεάκι που ανέβασες, τη συνέντευξη με τον κομμωτή !
έχω πεθάνει στα... όχι γι αυτά που λένε αλλά για τη στάση τους Πλάτη Πλάτη
σαν να λέμε τοίχο τοίχο

Εθνική Χλεμπάγια

[Στάθης]

Ας πλεμπάρω κι εγώ.
Το Brevas… Πρέπει να πω ότι οι πρώτες 5-6 τζούρες με εξέπληξαν θετικά, υπό την έννοια ότι, τουλάχιστον ήταν άγευστο, δίνοντας μου μόνον την εγκεφαλική ικανοποιηση ότι τουλάχιστον καπνίζω πούρο. Την επομένη μέρα της εμπειρίας κατάλαβα όμως τι ήταν αυτό που το Brevas –εκτός από χαρτόνι- μου θύμιζε: Ένα κομμάτι άχυρου που μάσησα πριν χρόνια, για να αποδείξω σε έναν συμφορουμιτη σε ένα παλιό φόρουμ, ότι η γεύση του άχυρου που ανιχνεύουμε στα πούρα αντιστοιχεί στην πραγματική εμπειρία. Καπνίζοντας το Brevas οφείλω να πω ότι δεν ένιωσα πλεμπ αλλά… φουκαράς. Ήταν σαν να κοιτούσα τον εαυτό μου όπως κοιταζω ένα συμπαθητικό αδέσποτο.

Εμφανισιακά το Toscano θα μπορούσε να είχε βγει από τον πρωκτό καπιου θηλαστικού, όπως οι κοκοι καφε Kopi luwak. To κάπνισα πριν κάμποσο καιρό –μια πεντάδα. Για να πω την αλήθεια κάπνισα μισό πούρο. Τα υπόλοιπα τα κάπνισε –κομμένα στη μέση, κατά υπόδειξη του Ντον- η γυναίκα μου, (Είναι ‘’εντάξει’’ για ένα εσπρέσο’’ μου είχε πει).
Το Toscano, υποψιάζομαι ότι μετέφερε στη γλώσσα μου με μεγάλη ακρίβεια τις γεύσεις που θα εισέπραττα αν έγλειφα κατάστρωμα βαποριού, στο σημείο όπου για ώρες είχε ξαπλώσει σκύλος με ουρολοίμωξη και χεουσες αιμορροΐδες. Παρόλο που λίγες μέρες πριν το καπνισω ειχα δει όλα τα σπαγγέτι γουέστερν του Clint, δεν αναδύθηκε μπροστά μου καμιά εικόνα, καμιά αισθηση του ότι συμμετέχω σε κάτι διαφορετικό, κάτι που με πάει κάπου. Κάτι, έστω σαν την one night stand εμπειρια που θα κάνει όλες όσες θα ακολουθούσουν, να φαντάζουν ως επακουμπηξεις με τη Μόνικα Μπελουτσι. Δεν αισθάνθηκα καμιά επαφή με καμία είδους πλέμπα. Μόνον την κλωτσιά της νικοτίνης κατάλαβα, κι αυτήν ήταν σαν από γάιδαρο σε στεροειδή. Αν ποτέ ξαναβάλω το Toscano στο στόμα μου, θα είναι υπό την απειλή ενός όπλου κι ενώ είμαι αλυσοδεμένος σε μια καρέκλα με μια λάμπα να ταλαντεύεται μπροστά μου.
Περισσότερο ένιωσα το Toscano, με την έννοια ότι ήταν εκκωφαντική η αισθηση του ότι δεν ένιωσα τίποτα.

[Στάθης]

Χεραιτίζω την συστηματική καταγραφή του φίλου μας Viking που όπως ήταν αναμενόμενο, και εκπληρώνοντας όλες μας τις προσδοκίες, εστίασε στην πρωκτοερωτική διάσταση της pleb εμπειρίας εντοπίζοντας βέβαια ταυτοχρόνως με επιτυχία και την βαπορίσια συνεισφορά στο προφίλ του Toscano. Για την επιστημονική πληρότητα του θρεντ πρέπει να αναφερθεί ότι υπάρχει άμεση σύνδεση ανάμεσα στα 2 καθώς η νικοτίνη επιδρά διεγερτικά στο έντερο με άμεση απελευθέρωση μονοξειδίου του αζώτου λόγω της χολινεργικής της δράσης. Θα έλεγα οτι βρίσκω και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα την ψυχαναλυτική σύνδεση μεταξύ toscano, εντερικής λειτουργίας, Μόνικας Μπελούτσι και γαιδάρου ντοπαρισμένου με στεροειδή. Εικάζω ότι εδώ ο συγγραφέας αναφέρεται σε αναβολικά στεροειδή, δηλαδή φυλετικές ορμόνες οι οποίες είναι εξαιρετικά διεγερτικές ως προς την libido και όχι κορτικοστεροειδή, δηλαδή ουσίες μιμητικές της κορτιζόλης. Αυτό μένει να διευκρινιστεί, ωστόσο αναρωτιέμαι πραγματικά πως όλοι αυτοί οι συνηρμοί οδηγούν σε μηδέν νιώσημο. Ισως να πρέπει να ενταθεί η θεωρητική συζήτηση πάνω στο ορισμό και φύση του νιωσήματος.